Senin işin ‘mazeret üretmek’ mi yoksa işinin gereği mi bu? Bir işin var mı ki senin… Bak herkes soruyor, sormalı mı sence. Ehli misin herhangi ‘işlenilebilen’ bir işin? İşsizlik nerde? Sen nerde? Zaman tüketiliyor uzak menzillerden menzillere, ölüm peşimizde, her zaman, her zamanda da bakılmıyor işsizlikle ölüme, -işler güçler askıda- yükümüz ağır, ne zaman tövbe edilecek diye kafamızı yorduğumuz düşüncelerde. Sen keder, ben keder, hazırlıksız gittiler gidecekleri yere, belki de hayallerine gerçekleştiremeden, gerçekliğin ne olduğunu bilmeden, kendini bilmeden, -gittiler yani gelecek onları geçmişle aldatırken, uykusuzluk ne illettir, su uyur şeytan uyumaz bilirim kendimden, anlaşma yaparım sessizce kimseler bilmeden. “Yalancının kalbi, dilinden daha yalancıdır.” (Hz. Osman). Bilirim insan cehenneminden, orda pek çok sevaba yer yok, hemen hemen hiçbir hayra yer yok! Gözü kâra, kalbi pek olmalısın dayanabilmek için tüm acılara, sıhhatini koruyabilmek için insanın imansızlığından.

Derdimle dertlenmeyen gönlü ben ne yaparım, manen ben ölü müyüm? Ölümsüzlük şurubunu ben mi içtim. Benliğime ben demeyi öğrendiğimde farkına vararak benliğin hakikatinin; aslında, aradan çıkartmak gerektiğini varlıkla, taptığın dünya nimetlerinin –kader değil yolculuk asıl âlemin. Muntazaman, şifa bile verseler ellemedin, hastalığı bile takdir ettin, nasıl bir sevgidir bu, nasıl bir dirayettir –kalp nefesiyle zuhur eden tertemiz bir nurdur bu hakikat! Dünyadır fani orda birazcık oyalan, yazacaklardır müsveddene itikadın sağlam, tez zamanda kurtulacaksın bu dünyadan.  

Bedenimde hanemsin, bir yoksulu giydirdin, bir yoksulu yedirdin içirdin, salih amellerinle; ilmin ile kalbini süsledin, aklını iman ile terakki ettirdin, içini sükûn ile doldurdun, su azizliğinde manalar kattın ona, ahlâk ile çözdün ellerini kelepçelerden, daha ne yapacaksın soruyorum aynalara, aynalarda tutuşturdun kalbimi, yandı nefs elbiselerim. 

-Bir sordun iki cevap vermedim. 

Haftanın Şiiri: