Bir tüfek ile bir zalim

Hayat bir bulma ve kaybetme sürecidir ve insanın en son kay-bettiği şey ilk bulduğu, yani hayatıdır.
Hayatı hüzünlü yapan şeylerden biri bu yitirme süreci, hiçbir şeyin kalıcı olmamasıdır.
Bu olgu, yeryüzündeki yolculuğuna başlayalı beri hayatına hâkimdir, ama insan ona alışamadı. Kaybedeceği kesin olması-na rağmen.
Son birkaç yılda bu “kayıp” fenomeni değişik bir özellik kazan-dı. 
Şöyle ki; değişen birçok şey orijinal hâlinden daha iyi değil daha kötü, daha güzel değil daha çirkin, daha temiz değil da-ha kirli, daha sessiz ve sakin değil daha gürültülü ve hırçın oldu.
Madem ki her şey sürekli değişiyor “orijinal hâl” diye bir şey mi var, diye soracak olursanız haklısınız. İsterseniz bu soruyu şim-dilik unutalım.
En iyi bilimsel tahminlere göre; ilk canlı şeyler dünyanın 4.46 milyar yıl önce oluşmasından 500.000 yıl sonra meydana geldi. Homo sapiens, yani insanın bugünkü hâli, 300,000 yıl önce Afri-ka’da yeryüzüne dahil oldu. Her şeyin birkaç yüzyıl önce bo-zulmaya başlamasını bu derin zaman içinde düşünmek gerek. 
Bozulma son birkaç yüzyılın en belirgin özelliğidir. Bundan, ne bileyim, beş veya on bin veya yirmi veya otuz bin yıl önce ya-şamış olsaydık bu bozulma dediğim şeyi nasıl algılayacaktık? 
Sanırım her şey daha yavaş değişiyordu o zamanlar ve değişim her zaman kötüleşme yönünde değildi. 
Şimdi çürüme gözle görünür durumda: Çevre bozuluyor, yaba-ni hayvan türleri yok oluyor, hava kirleniyor, göller denizler ve akarsular çöplükleşiyor. 
İnsan hayatı gittikçe daha zevksiz.
Buradaki kendi hayatımı düşünüyorum. Otuz küsur yıl önce içinde oturduğum bu ev ve tarlası Ozanköy’ün dışında bir ses-sizlik ve sükûnet adasıydı. Köy ile güneyindeki Balabayıs ara-sında üç, doğusundaki Çatalköy arasında sessiz bir adamın tek başına oturduğu küçük bir ev vardı. Yollar topraktı. 
Şimdi bu alanda yüzlerce ev var ve ekonomik krize rağmen her taraftan gelen inşaat sesleri evleşmenin hızla devam ettiğini gös-teriyor. Tarlalar, zeytinlikler, güzel manzaralar kayboldu. Yol kenarı çiçekli alanlar, beton kaldırımlar altında kaldı. 
Günlerin sakin geçtiği, hayatın yavaş aktığı adalara has hayat tarzı kayboldu. Köy olan Girne, doğu ve batısındaki köyleri yu-tarak şehir oldu, Ozanköy de bir mahallesi.
Huzur gitti, para hırsı geldi.
Dün ilk defa birileri yakınlarda hava tüfeği ile kuş avlıyordu. Saçmaların ağaçların yapraklarını yırtmasının sesini duydum. Bugün bahçemde kuş sesi yok. Kargalar artık akşamları yuvala-rına dönmeden serviye uğramıyor.
Ben ise yıllardır kimyasal kullanmayarak ve kuşlar için yem ve taş kapların içinde su bulundurarak, sarmaşıkların ağaçla-ra sarılıp yuvaya uygun olmasını teşvik ederek bahçeyi kuşlar için emin bir yer hâline getirmeye çalışıyordum.
Yok etmek ne kadar kolay. Bir tüfek ile bir zalimin her şeyi ber-bat etmesi için birkaç gün yetti.