Küçük bir ülkede yaşıyoruz...
 Siyasilerin büyük bir çoğunluğu hemen her gün konuşuyor...
 Sendikacılar da öyle...
 Peki neden?..
 Bunun birkaç nedeni vardır:
 En önemlisi ülkede düzgün giden hiçbir şey yok...
 İkincisi popülizm...
 Üçüncüsü birçok insanın yapacak başka bir işi yok da ondan...
 İngiltere Başbakanı belki ayda bir, ya da iki kez konuşuyor...
 Avrupa ülkelerinde Bakanlar, “Bugün falanca ofisimize 3 adet bilgisayar daha koyduk” diyerek açıklama yapmazlar...
 Belediye başkanları ikide bir kamera karşısına geçerek “Bugün de şu bölgede 50 metrelik kaldırım yaptık” demezler...
 Parkın otları temizlendiğinde bu haber konusu olmaz...
 Olamaz...
 Hâlbuki KKTC’de dernek ziyaretleri bile yetkililer tarafından haber olarak servis ettiriliyor...
 Kuzey Kıbrıs’ta en ufak bir hareket haber oluyor...
 Devlet ajansının gündemine bakınız; yetkililerin kabulleri veya ziyaretleriyle doludur...
 Bir bakanın, dernek yöneticilerini kabul etmesinin haber olduğu tek ülke KKTC’dir...
 Böyle bir şey başka ülkelerde olamaz...
 Genellikle de kendilerini ziyaret eden heyet mensuplarına “Sizler için elimizden geleni yapacağız” derler...
 Onlar da umutlanır ve bir süre sonra hiçbir şey yapılmayınca tepki gösterirler...
 “Hani bir şeyler yapacaktınız ya... Madem yapmadınız bir daha bizim bölgeye gelmeyin... Size oy da yok” demeye başlarlar...
 
İcraat istiyoruz

 Kuzey Kıbrıs, küçük bir ülke olmakla birlikte sorunları çoktur...
 Siyasiler ciddi bir çalışma içine girebilseler ve ihtiyaç duyulan yasaları Meclis’ten ivedilikle çıkarabilseler, tüm sorunlar kısa sürede çözülür...
 Ama bunu yapmıyorlar...
 Uyuşturucu ticareti ve kullanımının patladığı bir ülkede, bazı komik cezalar değiştirilmiyor...
 Aynı amaçla bir değil, 10 değil, 20 tane derneğin kurulduğu bu ülkede, herhangi bir sınırlamaya gidilmiyor...
 Sosyal ve kültürel amaçlarla kurulan örgütlerin siyaset yapmalarını engelleyici kurallar konulamıyor...
 Devletin öncelikleri konusunda bir sıralamaya gidilmiyor...
 Rüşvet ve yolsuzluk iddiaları sonuçlandırılmıyor...
 Hepsinden vazgeçtim...
 Kıbrıs sorununun nereden kaynaklandığı, bu ülkede nelerin yaşandığı dahi gençlere ve ülkemizde yaşayan yabancılara anlatılmıyor...
 KKTC’de üniversite bitiren ve Kıbrıslı Türk’le evlenen yabancıların ezici bir çoğunluğu, iki toplum arasındaki sorunların 1974’te Türkiye’nin askeri müdahalesiyle başladığını biliyor...
 Bu gençler 1963-74 arasındaki olaylardan habersiz...
 1 Ağustos’u bilmiyorlar...
 Cunta’nın 15 Temmuz 1974’teki darbesinden de habersiz...
 ENOSİS’in ne olduğunu sorarsanız, bir çeşit yemek olduğunu söyleyecekler...

 Doğruyu bulmalıyız

 Gerçekten birçok konuda ciddi sıkıntılarımız vardır...
 Buradaki varlık nedenlerimizi unutacak bir duruma getirilmemiz, gelecek açısından da endişe vericidir...
 Yabancı uyruklu biriyle evlenen bir gencimiz, Kıbrıs konusunu bilmediği için eşine de anlatamıyor...
 Bizdeki siyasetin icraat anlayışında devletin ve halkın çıkarlarını öne çıkarma, yüceltme gibi bir anlayış yoktur...
 Sadece kişisel ve partisel çıkarlara göre siyaset yapılıyor...
 En fazla konuşan, en başarılı insan olarak takdim ediliyor...
 Yanlışları düzeltecek adımlar atılamıyor...
 Popülizme dayalı bir siyaset anlayışı egemen kılınıyor...
 Ve bu anlayış, geleceğimizi de tehlikeye sokuyor...
 Ülkenin iyiye gitmediğini görebilmeliyiz...