“…sözde mana ve manada söz yok…” “Her şey O’ndandır!”
Ululuk şimşekleri çakıyor iç feyizle yürüdüğümüz yokluk deryasında. Vücutsuzluk ikliminden yağıyor Muhammedi hakikatler, kalp vadisinde muhafaza ediliyor meşakkat, zikirle perhiz yaptığımız aynalarda gözüküyor ‘kalp olma’ hali ve nokta olma hali. İçimizde spiral dönen tesirli bir kimyadır hayat. Sabah meditasyonu için manalar dökülmeğe başladı. Şüpheler kelimesiz konuştular bana. Elimde kuvars iri yarı bir tespih Allah’ın esmalarını zikrederken, üçüncü gözümde ve burun deliklerimde gül yağı, youtube’dan açtığım Hz Ali’nin (ra) Celcelutiye kasidesi beni yokluğun vücuduna yerleştirdi. Mukavemetim sesleri artık işitmez oldu. Fiile döndüm, manaya döndüm, surete ve nura döndüm, sıfata zevke ve zata döndüm dimağımı, sonra mürekkeple yazdı Allah’ım mezun olduğum daireyi. Yoksa O’nsuz tıynetim siyah olur. Fütur kaplar içimi, uzlet bucağında hezeyan olur. Hafiflikle mümküne ulaşmak için Allah’ın veçhi sırrına ulaşmak için ihtiyatla yolu bitirmek gerekiyor dayıcığım. Sonra Allah’tan başka ölçü yoktur. Nefsi besili olanlar mutlaka üzüntüye uğrayacaktır. O yüzden, “Yaş olan seslenir, kuru ağaç sessiz sedasız yanar.” Unutmayın dayıcığım, ilmi tefekkür huzurun sultanlığıdır. Ağla ve yakar ve yalvar Allah sağlık verir, istediğini kalpten iste verir. Sır noktasından hisse satın al, sükûta yatırım yap, boş söz satma, su dilerse ayağının altında durur seni batırmaz.
‘Cem ül cem’ makamına erişmeye çalışmalı ki Hakk’ın hakikatinin bilinç seviyesinde seyir edebilmeli. Her şeyin zat’ta ölümlü olduğunu müşahede edebilmek ve yaşam halinin zirvesini tatbik edebilmek için. Holistik bir kavrayışla insanı Allah’ın hikmetleriyle harmanlamalı. Bütünle bir etmeli, birle bütün etmeli. Aklı bütünle ruhi bütünü birleştirmeli. Havsala kalbi tahammülle işaretleyen bir bireyin içinde atom altı parçacıklarda istikametini saklı tutar. Tasavvuf mevcutlar içinde kimseden ders almaz. Vecd dalgasıyla Allah’ı bilme hali şulelenir çocukların bahçesinde. Çiçek açar gönül çalışmasıyla, peygamber bağlısı akılla kalp elini yıkar orada ne zaman ne mekân ne nispet ne de ölçü kalmaz. Yekpare bir yakınlık kalır.
Boş bardakla bakmazsan eğer suya katiyen dolduramazsın hikmetle gönül bardağını. Ya da şaşkınca bakmazsan gökyüzüne içindeki perdeleri göremezsin. Niye benden gizlensin lütuf sığınağıma saklanmış kalbim. Rabbi sözünde, susmanda ara, sabahın parlayan yüzünde ara, gözlerinin bulutlarından dökülen gözyaşında ara, gönlünün senedini imzaladığı mürekkebinde ara. Kalbime dedim ki uzan şöyle, ameliyathanede cerrah hazırdır, sen nasıl bir uzak olan yakınsın bana öyle? Arayanın zamanından geçtim kendime aranılanın anahtarını monte ettim. Artık mana kalemde vakit değil mana eksikliği harflerle cenk etmekten değil korkarım yalnızlığın sureti kalbime girdi. Nurdan perdeleri indirin çocuklar, Allah’a baktığınız kalp gözüyle başkalarını da kul olarak sevebilir misiniz? Onlar kendilerini ihlasla tertemiz yıkamadıkça, Allah’ın rahmeti üzerlerine olmaz, ama O yine de merhamet ehlidir. Tövbe edeni affeder, yücedir.
Pişmanlıktan önce yapılan amel pişmanlığa itmesin. İçindeki irfanla O’nda olmanın masrafı çoktur. Tarife sığmaz bir arıklıkla gideceksin O’na. Arayanlar derneğine üye olacaksın. Zahmet ölçün olgunlaşmış olacak, cefaya katlanacaksın, öğütleriyle cila olacaksın, dünyalıktan vazgeçeceksin. Kalp kalp içinde bin bir muammayla pişer. Vallahi, billahi, tallahi, sebat etsen de cisminin gıdası sır perdesidir.
O’nu riyazatta bir salik, bir talip olarak; O’nu sıratta içimde sıfır ukde olmadan vuslatına yakın gördüm. Benden öte, zerre, sicim gibi içimdeki boşlukta uhrevi asılı duran, ilahi dengede, kalbime aşina olan O azim yârdır.
