Maymunluk çok bu diyarda, sevinçlenmek ne münkün, varlığımız yokluğumuza bir bu dünyada; dünya dünyalığından çıkmış insicamsız koşuyor, nereye gitmeye çalıştığı meçhul... Adetimiz herşeye muhalif olmak ya, dünyayı tertiplediğimiz gibi aynı, hiç dokunulmamış bulmak istiyoruz, soyumuzla övünmek istiyoruz, alçak gönüllülük yok, hoş-sohbet yok, ilim-bilim, din, örf ve adet ve geleneklerimiz yok! Müptelayız yalnız kötü olan herşeye, lisânen zayıfız, kendimizi savunamıyoruz kelimelerle, velev ki aciz bir kul kadar, içi boşaltılmış, hürmetsiz, duyguları ve imanı tahliye edilmiş; lâfzî ve kelâmî bir garip, cesaretini kaybetmiş muhafızlık görevini arıyor...  

Dişil ve eril çok fazla mükabele gerekiyor, çok fazla nasihat, çok fazla ta’zîm edilmiş doludizgin yürek gerekiyor bu işe... Harâretsiz olmaz münakaşalar, nefsânî şeyler paylaşılır yüreklerden yüreklere, nîmetimizdir o sözler, ölüyü diriltir, ahlâkı ihtivâ eder. Ta’yin edildi istenilen, yinelenen arzular, hiç bitmeyecek gibi halim selim davranışlar; şu arkasına saklanılan riyakârlık... Parantez içinde mevzilenmiş her mevzu icad edildi, öyle sanıldı, önce gizli-saklı sonra, belki de telâşeden ayrılıklar nazil oldu insan olanlardan ahirete; “cehenneme de kütük lâzım”, ya da nefsin gâzileri cennete... 

İltifatlardan âlâ, azat edildim. Başkalarından zembille istifade etmeye, kendimi gerçekleştirmeye giderken gördüm ki kendi aynamda, bana bakan aynalar gördüm; orda îtibâr noksanlığı yoktu, zerafet vardı. Bana bakan ve tıpkı benim gibi tekvîn gibi gözüküyorlardı. Fakat, biz görgüsüzlüğümüzle, başkalarının taklitcisizyiz, şahsiyetimiz tam yerli yerinde, müstakil oturmamış, biz de sadece anlatan ârif, ya dinleyenler ne? 

Ukalâlıkta herşey mubah mı?, o taifeden olmayın, siz kendiniz olun, kendiniz kalın, nezâketle kalın, rûhlanın Allah’ın nuruyla...

Hâlisiyyetle kalın,

“Görenedir görene, köre nedir, köre ne?”