Dilde öldürdüğün gözlerin, bana bakmayı bilmiyor, bilmek istemiyor, istemiyorum. Köprüler inşa etmiştim sevdiklerimiz üzerine, üzerinde ne çok havalı şey geçmişti. İçleri bomboş birer aptaldı onlar. Ne olduklarını bilmeyen, dünyaya kendi küçücük gözleriyle bakınca, bakmayı da pek de bilemeyen. Isırmaz dokununca, dokundukları pey sevdiler. Yoksa ben sevdiklerini mi zannettim. Her şey yalan oldu zor duruma girince ancak güzel çiçekler. Bağırıp, haykırmak istiyorlar. Masraflar arttı, insanın cürmü yakar, kömürü yakar. Kor taştan yürekler ne kadar da yıkansalar. Temizlenmeyecekler, sade ve güzele dönüşemeyecekler. Yerim dar, sokakları dar bu yüreğin, yolları dar. Soğuk ve kar, siyah ve beyaz, tenimde bir kara insanlar var. Yalanlarını söylüyorlar, söylüyorlar ve hiç utanmadan sıkılmadan yine konuşuyorlar. Temiz bir yürek aklanır, bembeyaz giysilerle olmaz bu yağış, ılıtır dökülen yağmurlar. Ocakta nice beni ırgalamayan, vesveseli şarkılar çağıran böcekler var. Ezilesi, ayakaltında. El altından, bazen tek tüfekle insanın sıkası var. Varlık ve yokluk arasında, düşük beyinli insanlar var. Kızsanız kimse anlamaz, içinizdekiler anlar. Issızlar anlar, çok okumuş kültürlü insanlar anlar. Anlamayanlar anlamaz onlarda anlayanlardan anlasınlar. Az barsak mı çürüttük. Az kırmızı mı olmadık. Ten de renk karmadı karardı. Gözler sözler karardı. Ortam karardı, ortalık karardı. Unuttukları yok bu kalbin sevdiklerini, sevdikleri türküler radyoda çalar, onlar dinler ben oynar. Kuş konmaz, ağırlık konmaz. Hafifliğe sıra ve hafif insanlara haber edin, tutuşur burada söylediklerim.