Ülkemizde havaların da ısınmasıyla bir bahar şöleni, bir piknik havasına dönen 1 Mayıs gününün gelin tarihçesine kısaca bir bakalım.
Dünya tarihinde 1 Mayıs, 1886’da Amerika’daki işçilerin günde 8 saat çalışma talebiyle başlattığı grevlerle anılır. Bu haklı mücadele zamanla işçi sınıfının ortak sesi haline geldi. 1 Mayıs artık sadece bir tarih değil, direnişin ve dayanışmanın simgesi.
Türkiye’de ise ilk kez 1923’te kutlanan 1 Mayıs, inişli çıkışlı bir yolculuk yaşadı. Yasaklandı, bastırıldı, tekrar canlandı. Ama ne olursa olsun, emekçiler her dönem bir şekilde seslerini duyurmaya çalıştı.
Bugün geldiğimiz noktada ise tablo hâlâ iç açıcı değil. Özgül haklar, insan onuru, eşit yaşam talepleri bazı coğrafyalarda acımasızca bastırılıyor. Tek adam rejimlerinin güç kazandığı, ifade özgürlüğünün törpülendiği, zenginle yoksul arasındaki uçurumun derinleştiği bir dönemdeyiz. Kapitalist düzenin çarklarında emeğin hâlâ ne kadar değersizleştirildiğini görmek, gerçekten üzücü. Burjuvazi ile işçi sınıfı arasındaki uçurum derinleştikçe, emeğin değeri daha da görmezden geliniyor. Hak aramak, artık yalnızca ekonomik değil; aynı zamanda varoluşsal bir mücadeleye dönüşmüş durumda.
İşte tam da bu yüzden, bu günü sadece anmakla kalmamalı; eşitlik, özgürlük ve adalet için verilen mücadeleyi yılmadan sürdürmeliyiz. Alın terini esirgemeyen, emeğini yürekten veren, baskılara boyun eğmeden dimdik duran tüm yoldaşların 1 Mayıs’ını saygıyla, dayanışmayla ve umutla sel amlıyorum.