Çocukluğumuzda en önemli eğlencemiz sinemalardı…

   Film başladığı anda salondaki ışıklar sönerdi…
   Bir dakika geç kalana ise elinde fener tutan teşrifatçılar eşlik ederdi…
   “Burası boş oturabilirsiniz” deyip, koltuk gösterirlerdi…
   Yol göstericilik hayatın her alanında gereklidir…
   Çocuğunuza, bazı durumlarda nasıl davranacağını, kendini nasıl koruyacağını anne-baba olarak sizler anlatırsınız…
   Yaşı ilerlese de her çocuğun yol gösterici anne ve babaya ihtiyacı vardır…
   Özel yaşamda anne ve babanın, hatta öğretmenin yaptıklarını, siyasi yaşamda ‘üst düzeydeki’ devlet görevlileri yapmalıdır…
Cumhurbaşkanı, Başbakan, Bakan, kurum yöneticisi yol göstermelidir…
   Toplumun ihtiyaçlarını tespit eden, moral dopingi yapan, cesaretlendiren ve güven veren bir yönetim anlayışı en fazla bizler için gereklidir…
   Bu konuyu ele almakta çok geç kaldığımızı da biliyoruz…
   Ancak 20 Temmuz’un 44’üncü yılı kutlamaları sonrasında daha da geç kalınamazdı…

Toplumsal direniş günleri 

   Barış Harekatı öncesindeki yıllarda, Kıbrıslı Türkler çok büyük acılar çekmişti…
   Binlerce insan silah zoruyla evini, işini, köyünü terk etmek zorunda kalmıştı…
   İki toplumlu ortak devletin Türk çalışanları, Rum yöneticilerin ‘uyarıları’ üzerine işlerini terk etmek zorunda kalmışlardı…
   Hiç kimse bunu inkar edemez…
   Babalarımızın anlattıkları her zaman kulaklarımızda çınlıyor…
   “Re Hüseyin bizimkiler size saldıracak onun için artık işe gelme” diyerek, Kıbrıslı Türkleri kamu görevinden uzaklaştırdıkları zaman, çok sayıda insan açlık ve fakirlik çekmeye başlamıştı…
   Türk Yönetimi’nin olanakları nispetinde işe girenlere ayda 30 Kıbrıs Lirası maaş bağlanmıştı…
   Yetse de, yetmese de bu maaşla geçineceksiniz…
   Geçinmekte zorlananlara yardım edenler olurdu…
   Yardımlaşma ruhumuz kuvvetliydi…
   Türkiye’nin tüm bayramlarını büyük bir coşku içinde kutlardık…
   İnsanları mutlu edebilmek için, az sayıdaki özel şirketlerimizin iş araçları da geçit törenlerine katılır, vatandaşlara hediye dağıtırdı…
   Çocukluk yıllarımızda iş araçlarının arkasından koşar, dağıtılan küçük hediyelerle mutlu olurduk…

Sonrasında ne oldu?

   Ne var ki; 1974 sonrasında hayal bile edemediğimiz büyük bir bolluk içine girdikten sonra, dayanışma ruhumuzu da yitirmeye başladık…
   Geçmişte 3-5 tane şirketimizin başarıyla yürüttüğü kampanyaları, şimdi milyarlık ciro sahibi yüzlerce şirketimiz yapamıyorsa, burada neyin yanlış olduğunu araştırmak, tespit yapmak ve önlem almak zorundayız…
   Özellikle ünlü markaların ithalatçılarına, ilgili firmalar tarafından ‘promosyon amaçlı’ gönderilen ürünler vardır…
   Hiç olmazsa önemli günlerde söz konusu firma araçlarının törenlere katılımını sağlamak suretiyle, bu ürünlerin bayram hediyesi olarak dağıtılması için ‘yol göstericiye’ kesinlikle ihtiyaç vardır…
   Çağıracak ve rica edecek…
   “Arkadaş, kazandıklarımızı paylaşmasını da bileceğiz… Hiç olmazsa promosyon maksatlı gönderilen ürünleri satmayın da vatandaşlara bayram hediyesi olarak dağıtın” diyecek, bunu yapması halinde plaketle ödüllendirileceğini söyleyecek…
   Bunu başarmak, törenlere katlımı da teşvik edecek…
   Törenlere katılmak ise tarihimizi yaşamak, başardıklarımızla gururlanmak,  günün anlam ve önemini anlamak açısından çok önemlidir…
   Hayırlı pazarlar…