Kıbrıs’ın en çetin yıllarıydı…
   Fakirlik vardı, yokluk vardı…
   Ayrıca hayatta kalma mücadelesi…
   Aylarca evinden uzak, sığınaklarda, okul sınıflarında barınma zorunluluğu vardı…
   İşte o çetin yıllarda altı erkek çocuğu dünyaya getiren kadın benim anamdı…
   Şerif Akar…
   Yüreği sevgi dolu bir anne…
   Pişir, kurtar, yıka, ütüle; okula, askere gönder…
   Her yolculukta evladın dönüşünü bekle, dur…
   O’nun en büyük mutluluğu evlatlarının başarısıydı…
   Onlarla birlikte geçirdiği her dakika önemliydi…
   Göremediği ve özlediği zamanlarda sitem etse de; ihmallerimizi iş yoğunluğumuza bağlamasını bilen ve hak verebilecek kadar sevgi dolu bir yüreği vardı…
   Geçtiğimiz yıl 8 Mart günü, tam da ‘Dünya kadınlar Gününde’ onu kaybettik…
   Elbette bütün kadınlar güzeldir…
   Her kadının, ailesi ve yakın çevresi için büyük bir önemi vardır…
   Ama bazı kadınlar vardır ki; onların ‘üstün fedakarlıkları’ gözden kaçırılamaz, unutulamaz…
   Hani bazen “Kitabı yazılacak insan” derler ya…
   İşte öyle bir kadındı anamız…
   Acıları da, mutluluğu da yaşamış, zor ve çetin yıllara karşı direnmiş bir insandı…
   Tamamı erkek altı çocuk yetiştirmenin zorluklarını yaşarken bunu mutluluğa çevirmesini becermiş bir anayı kaybetmek elbette kolay değildir…
   Birinci ölüm yılında annemi ve son 30 ayda kaybettiğimiz 3 kardeşimizi; Mehmet’i, Mustafa ve Cemal abimizi büyük bir özlemle anıyoruz…
   Ayrıca tüm kadınların bu özel gününü kutluyor, şiddetin her türlüsüne ‘hayır’ diyoruz…