Bir devleti güçlendiren ve ayakta durmasını sağlayan kendi halkıdır...
   Halkın desteğini almayan ve halkına güven vermeyen bir devlet düşünülemez...
   KKTC eğer bir devlet ise; ayakta kalabilmesi için halkın desteğine kayıtsız, şartsız ihtiyaç vardır...
   Kıbrıs Türk halkı; KKTC devletinin ilanını ezici bir çoğunlukla destekledi...
   Gelişip, güçlenmesi için elinden geleni yaptı...
   Bunun karşılığında huzurlu ve güvenli bir gelecekten başka isteği olmadı...
   Ne var ki; KKTC’yi yönetenler, Kıbrıs Türk halkının beklentilerini yerine getiremedi...
   Ülkeyi ileri taşımak, halka huzurlu ve güvenli bir yaşam ortamı sağlamak yerine; eskiden var olan değerler de yok edildi...
   Memleketin doğası bozuldu...
   Ormanlık araziler, dere yatakları çöplerle kaplandı...
   Denizler kirlendi, insanlar zehirlendi...
   Kanser hastalıklarında dünyanın ilk 5 ülkesinden biri oldu...
   Gençlerine ‘vatani hizmet’ sonrasında iş olanağı sağlayamadı...
   Binlerce insan, sınır kapıları açıldıktan sonra, KKTC yetkililerinin ‘düşmanlık mesajlarıyla’ andığı Rum tarafına muhtaç edildi...    

Yapılması gerekenler yapılmadı

   Hayatlarının son zamanlarını Kuzey Kıbrıs’ta geçirmek için İngiltere’deki mülklerini satarak, burada yatırım yapan İngilizlerin kazıklanmalarına göz yumuldu...
   Uyuşturucu kaçakçılığı ve kullanımının yanı sıra hırsızlık, soygun ve şiddet olaylarında patlama yaşandı...
   Trafik, içinden çıkılmaz bir hal aldı...
   Belediyelerin yarısından fazlası batağa saplandı...
   Ve gelinen noktada binlerce insan işsiz, parasız kaldı...   
   Devlet, belediyeler konusunda kalıcı kararlar üretemedi...
   İlgili birimler, gerekli denetimleri zamanında yapmadı...
   Aşırı istihdamların önüne geçilmedi...
   Harcamalar sorgulanmadı...
   Sonuçta küçük bir ülkede kamuda çalışanların ve emeklilerin maaşları ödenemez duruma geldi.
   Yazık ve günah değil midir?..

Çıkarcılık anlayışı öne geçti

   Kıbrıs Türk toplumu, en zor dönemlerde bile paylaşımdan yanaydı…
    Ve bu anlayış sayesinde o zor günleri atlatma şansı buldu…
   Ama son zamanlarda bu özelliğimizi de yitirdik...
   Kişisel çıkarlar, menfaatler, her şeyin önüne geçti...
   Sağlam dostluklar, yıkılmaz arkadaşlıklar yok olup gitti...
   “Önce ben” mantığı egemen oldu...
   Devleti yönetenler; sıradan vatandaşlara örnek olmak yerine, bunun tam tersi bir davranış sergiledi…
   Gelinen noktada, KKTC devletini yaşatma ve yüceltmeden söz edebilecek insan sayısını sorgulamaya gerek kaldı mı?..
   Sizce kaldı mı?..