Coronavirüs salgını sonrasında 50 gün süreyle kapalı tutulan iş yerlerinin 4 Mayıs’tan itibaren açılması esnaf için bir umuttu…
  Ortaya konan kurallara uyan ve kepenklerini açan esnafın ilk günü temizlik yapmakla geçti…
  Daha sonraki günler ise ‘umutlu bekleyişe’ dönüştü…
  Ne yazık ki; umutlar gerçekleşmedi…
  Tam tersi moraller her zamankinden daha kötüye gitti…
  Anneler Günü’ne özel indirim kampanyaları düzenlenmekle birlikte, cebinde para olmayan vatandaşları mağaza içine çekmek mümkün olmadı…
  Şimdi esnafın derdi daha büyük…
  Neden mi?..
  Ay sonunda sigorta ve ihtiyat sandığı primleri gündeme gelecek…
  Mülk sahibi kira parasını isteyecek…
  Elektrik faturaları ödenecek…
  Kolay mı bunu başarmak?..

Zor günler geçecek ama

  Siyasiler, çarşının bu durumu karşısında ortaya herhangi bir plan veya program koyamıyor…
  Esnafın sıkıntılarını hafifletecek önlemlerden söz edilmiyor…
  Sadece “Bugünleri de atlatacağız” deniliyor…
  Ama bu nasıl olacak?..
  Esnaf “1974’teki duruma geldik” diyor…
  Yani savaş günlerine…
  Dükkanlar kapalı, işsizlik ve parasızlık…
  Çok ciddi bir sürece girildiğini artık herkes kabul etmeli…
  Böylesi zor dönemlerin ‘boş vaatlerle’ atlatılamayacağı da kabul edilmeli…
  İnandırıcı bir plan ve programla halkın karşısına çıkılarak önümüzdeki günler için nelerin yapılacağı anlatılmalıdır…
  Özellikle Vakıflar’a ait mülklerde iş yapanlara bir süre için yüksek muafiyetler sağlanmalıdır…
  Hatta elektrik paralarından indirim yapılmalıdır…
  Bir başka önemli görev ise kara sınır kapılarının bir an önce açılmasıdır…
  Cumhurbaşkanı Akıncı’nın, Rum lideri ile görüşerek kapıların yeniden açılmasını başarması durumunda çarşıya bir miktar canlılık gelebilir…
  İkinci adım Türkiye’deki yasakların kalkmasıyla birlikte ‘sağlık önlemlerini alarak’ turizm faaliyetlerini başlatmaktır…
  Turizm olmazsa, bu ülkede hayat olmaz…