Yıllarca karşılaştığım olumsuzluklara rağmen hiç yalpalamadan mücadele verdiğim siyasi saflarda meydana gelen zafiyetlere baktıkça üzülmemek elde değil. 
Her şey bir tarafa, hele ülkenin düşürülmüş olduğu durumdan endişelenmemek mümkün değil!
TV kanallarında program yapan arkadaşlardan davetler aldım. UBP’de yaşanan son gelişmelerle ilgili olarak yorumlarda bulunmamı istediler. 
Kibarca reddettim.
Benim bildiğim aynı doğrultuda mücadele eden kimseler arasında görüş farklılıkları yaşansa bile oturulur ortak bir yol aranılır. Hepsinden önemli olanı “kol kopar yen içinde kalır…”
Bu kez UBP’de böyle olmadı, kol koptu ama yen içinde kalmadı! 
Acemilikler o denli büyük boyutlara vardırıldı ki, muhalifler adeta bayram yaptı.
Bilmem farkında mısınız, fatura dönüp dolaştırılıp Türkiye’ye çıkarılmaya çalışılıyor. Hiç durulmayan Türkiye düşmanlığı gündem yapılmaya uğraşılıyor.
Hele Sunat Bey’in yeni kabinede yer alması, müdahale ile bağdaştırılmaya çalışılıyor.
Gün gelecek bazı yüzleşmelerin olacağı kesin. Ne var ki o gün, bugün değil!
Ülkede kaldırılamayacak boyutta sorunlar yaşanıyor! 
Bana göre Cumhurbaşkanı Tatar’ın, Çarşamba, Perşembe UBP Parti Meclisi toplantılarından çıkacak sonuçları beklemeden Ünal Üstel’e hükümeti kurma görevi vermesi bundandır.
Ülkede yaşanan olumsuzluklara bir de Ünal Üstel mi, Hasan Taçoy mu yoksa Nazım Çavuşoğlu mu tercih çatışmasını eklemek, UBP’de açılan yaraların büyümesine hatta kangrene kadar uzanmasına neden olabilirdi.
Ünal Üstel, kabul edilmelidir ki UBP’de bir geçiş sürecidir. Parti içinde yaşanan krizin ötelenmesi demektir.
Geçen zaman içinde daha sakin ortamlarda toparlanmalara imkan vermek adına yapılmış bir tercihtir. Hatta başkanlık rejimlerine hazırlık mahiyetinde bir başlangıç bile olabilir.
Önemli olan bu sürecin ardından yaşanacak gelişmelerin hazmedilecek boyutta olmasıdır!
DP ve YDP’nin yaşanan hükümet krizindeki rolü büyüktür. 
İncir çekirdeğini doldurmayan nedenler öne sürülerek var olan krizin boyutunu körükleme nedenleri elbet günü gelecek bütün çıplaklığıyla ortaya dökülecektir.
Naçizane görüşüm odur ki ileriki zamanlarda benzer krizlerin yaşanmasını önlemek adına Meclise girme barajının yukarılara çekilmesi en doğru yol olacaktır.
İki bilemedin üç vekil sayısı ile ülkede yaşanan ekonomik olumsuzlukların boyutunu hiç düşünmeden ileri boyutlara taşınmasına çanak tutmak affedilecek gibi değildir.
 Hele sorunların çözümü için ellerini taşın altına koymaya hazır olma beyanları rezillikle eş değerdedir!
Bu ülke artık bunları kaldıramayacak duruma getirilmiştir. Gerekirse acı bile olsa bazı konular masaya yatırılarak netlik kazanmasına gidilmelidir. Aksi takdirde önümüzdeki dönemlerde çok daha büyük sıkıntılar bizleri beklemektedir.