İnsanlar görevlerinde başarılı olduklarında, sevildiklerinde, sevdiklerinin mutluluğunu gördüklerinde, iyi haber aldıklarında, güzel vakit geçirdiklerinde, işleri iyi gittiğinde, iyi para kazandıklarında, sağlık sorunlarını kısa sürede atlattıklarında mutlu olurlar...
Hayatın bir gerçeği olarak, bazı durumlarda ise üzülürler...
Yakınlarını kaybettiklerinde, ağır hastalık durumlarında, haksızlığa uğradıklarında, vefasızlık karşısında, zarar ettiklerinde, işsiz kaldıklarında, başarısız olduklarında üzülürler elbette...
Ama üzüntüye neden olan sorunların çok büyük bir kısmını, sevince çevirmek de insanların elindedir...
Sürekli umutsuz ve mutsuz olmak yerine; olumlu düşünerek, iyi şeyler için mücadele vermek, inanmak ve başarmak, üzüntüyü ortadan kaldırmak, ya da büyük ölçüde yok etmek mümkündür...
Kıbrıs’ta yaşayan insanlar olarak; geçmişte bazı üzücü olaylar yaşadık...
Özellikle aile büyüklerimiz 1950’li ve 60’lı yıllarda çok zor koşullar altında yaşadı...
Yok edilme sürecinde 7’den 70’e herkes tek yumruk halinde hareket etti...
Birçok aile, yurt içi ve yurt dışı göçler nedeniyle dağılma noktasına geldi...
Ama yine de mücadeleden ve ‘bir gün mutlaka başarma’ azminden vazgeçilmedi...
Sonunda ne oldu?..
Başarı sağlandı...
Türkiye büyük fedakarlıklarda bulunarak, Kıbrıslı Türkleri yok edilmekten kurtaran bir askeri harekat gerçekleştirdi...
Rüyamızda görsek inanmazdık
Harekat sonrasında elde edilen olanaklar küçümsenemezdi...
Rüyada görsek inanamayacağımız kadar büyük olanaklar elde edildi...
Önemli olan bunları iyi değerlendirmek ve Kıbrıs’ın kuzeyinde sağlam bir yönetim şekli oluşturmak, askeri zaferi ekonomik zaferle taçlandırmaktı...
Ne yazık ki bunu başaramadık...
Hemen tüm kurum ve kuruluşları siyasete bulaştırdığımız için, ülke menfaatleri yerine, kişisel menfaatlere dayalı icraatlar gerçekleştirdik...
Ganimeti tükettik, Türkiye’den her yıl daha fazla yardım istemeye başladık...
Peki hiç mi iyi işler yapılmadı?..
Elbette yapıldı...
Bir dönem narenciyede çok büyük başarılar elde ettik...
Ama o dönem kısa sürdü…
Narenciyede üretim miktarı dörtte bire düştü…
Üretilenler de dalında kaldı…
Turizmde başarılı olabilmek için 5 yıldızlı oteller inşa ettik...
Ama ulaşım ağını genişletemediğimiz gibi, çevreyi kirleterek turizmin önüne bir engel daha koyduk…
İyi niyet ve cesaret
Gelinen noktada önemli olan ‘her konuda’ iyi niyetli ve cesaretli adımları atabilmektir…
Hem siyasette, hem de iş hayatında ve özel yaşamda…
Bir başka önemli nokta ise hayatın ‘geçici olduğunu’ her zaman akılda bulundurmak ve yapılması gerekenleri yaşarken yapabilmektir…
Doktor size “sayılı günleriniz kaldı, yapmak istediklerinizi yapmalısınız” dediği zaman, hangisini yapacağınızın telaşı içinde olursanız işte o zaman içiniz rahat, gönlünüz ferah olamaz…
Zamanın yetersiz kalacağını düşünürken “keşkeler” akla geliyor…
İşte o yüzden ‘keşke’ dememek için yapılması gerekenleri, iyi günlerde yapmalısınız…
Değer vermeyi, dostunuzu, yakınlarınızı daha iyi yaşatmayı, onlarla daha çok paylaşmayı, daha çok yakınlaşmayı bilmelisiniz…
Ama her şeyden önemlisi yalandan uzaklaşmayı, kırıcı ve inkarcı olmak yerine vefalı olmayı öğrenmektir en büyük başarı…
1950-60 lı yıllarda ne kadar zor koşullarda yaşadık? İkinci dünya savaşı bitmiş, yalnız Kıbrısta değil tüm dünyada, Almanya, Fransa, İngiltere gibi, bu gün gelişmiş ülkeler,yerle bir olmuşken, Kıbrısta tarlasında, iş yerinde geçimini temin etmekle uğraşıyordu. İngilize asker olanlar dönmüştü. Fakirlik vardı ama dünyada da vardı. BM rin sömürgeciliği bitirmesi ile, Rumlar İngilizlere karşı tedhiş hareketlerine başlamıştı. Türkler bu işsizlik ortamında, maaşlı yedek polis olmak istiyorlardı. Öyle oldu, böyle oldu, KC kuruldu. Bir kısım K/Türkler 6 aylık süre içinde, İngiliz varandaşı oldular ve İngiltere’ye gittiler. Bir kısmı Türkiye’ye gitti, bazıları oradaki fakirlikten dolayı geri döndü. Kalanlar KC vatandaşı oldular.Rumlarla asıl toplumlar arası çatışma İngiltere’nin bizlere bahşettiği bu ada devletinin paylaşılmasında çıktı. Rumlar Yunanista’a bağlansın derken, biz ya taksim ya ölüm dedik, bir küçük adayı paylaşamadık. 1974’de Samson darbe yapınca, Türkiye adayı ikiye böldü. Taksim gerçekleşmişti. Çok mutlu olduk. Zaman içinde, her şeyin düzeleceğini bekledik. Bu bekleyiş içinde, nenelerimiz, dedelerimiz, sonra annelerimiz ve babalarımız toprağa girdi. 1950-60 doğumlulara sıra geldi. Aynı sınıfta ilkokula gidenlerden 2-3 kişi bir araya gelemez oldu. Kimisi İngiltere, kimisi Kanada, Avustralya ya da Türkiye’ye yerleşti. Kıbrısta bile oradan oraya savruldular. Nüfusumuzdan fazla yabancılar içerisinde, anı toplantılarında, eskiyi yad etmeye çalışıyorlar. K/Türk toplumu, Papadobulos’un deyişi ile Osmosis’e uğradı, ama K/Rumlar içinde değil. Tek bir umut kaldı. Gidişata dur diyecek, ÇÖZÜM. K/Türk toplumunun 50 sene daha bekleyecek takadı kalmadı.