Kıbrıs’ın en çetin yıllarıydı…
   Fakirlik vardı, yokluk vardı…
   Ayrıca hayatta kalma mücadelesi…
   Aylarca evinden uzak, sığınaklarda barınma zorunluluğu vardı…
   İşte o çetin yıllarda altı erkek çocuğu dünyaya getiren kadın benim anamdı…
   Şerif Akar…
   Yüreği sevgi dolu bir anne…
   Pişir, kurtar, yıka, ütüle; okula, askere gönder…
   Her yolculukta evladın dönüşünü bekle, dur…
   O’nun en büyük mutluluğu evlatlarının başarısıydı…
   Onlarla birlikte geçirdiği her dakika önemliydi…
   Göremediği ve özlediği zamanlarda sitem etse de; ihmallerimizi iş yoğunluğumuza bağlamasını bilen ve hak verebilecek kadar sevgi dolu bir yüreği vardı…
   İki gün önce doğum gününü kutlamak için hazırlanırken acilen hastaneye kaldırıldığını öğrendik…
   Ve ‘Dünya Kadınlar Gününde’ onu kaybettik…
   Hani bazen “Kitabı yazılacak insan” derler ya…
   İşte öyle bir kadındı anamız…
   Acıları da, mutluluğu da yaşamış, zor ve çetin yıllara karşı direnmiş bir insandı…
   Tamamı erkek altı çocuk yetiştirmenin zorluklarını yaşarken bunu mutluluğa çevirmesini becermiş bir anayı kaybetmek elbette kolay değildir…
   Son 18 ay içinde beklenmedik bir şekilde ve genç denecek yaşlarda üç kardeşimizi kaybetmenin ardından anamıza veda ediyoruz…
   Üzüntümüz büyüktür…
   Onu çok özleyeceğiz…