Doğumdan sonra çocuklara yalancı emzik verilir. O güzel çocuklar, yalancı emziği büyük bir keyifle emer. Yalancı emziği çekiştirip duran çocuğa sevgi gösterisi yaptığınızda nasıl da keyifle ellerini kollarını oynatır. Ama acıktığında da dili ile onu atar ve yüksek sesle de “elini çabuk tut” dercesine annesine ağlayarak seslenir. Sonra annelerin, babaların o yalancı emziğe alışan çocuğu ondan vaz geçirme süreci başlar. Bazı çocuklar bundan zor kurtulur. Buda dert olur. Toplum yaşamında da siyasette yalancı emzik var. Bundan kurtulmak gerekir. Ama alışkanlıktan kurtulmak da zor olur. 
KIB-TEK yakıt ihalesi ve bütçe bana bunu hatırlattı. Son 6-7 yıldır, önce hafiften, ama sonra giderek artan bir şekilde toplumda, sivil toplum ile siyaset alanında Bütçe konusunda ciddi bir duyarsızlık yaşamaya başladık. Eskiden 5 yıllık planlama ve bir yıllık buna bağlı Bütçe hazırlığı; iktidar, muhalefet ve sivil toplum için önemli idi. Şimdilerde Bütçelere dönük duyarlılık azaldı. Sorumlu muhalefet milletvekilleri konuya el atmaya çalışıyor. Ama bu toplumda tam anlamı ile yer bulmuyor. Çünkü polemik, popülizm ve hamasetle, o hamasete karşı tepkisel sözler daha cazip geliyor. . Bu haleti ruhiye içinde konuya hala duyarlılık gösterenlerinde bundan soğuyabilme tehlikesi var. Yani, çok partili demokratik yaşama girdiğimiz 1976’dan 47 yıl sonra, yeniden çocukluğun yalancı emzik alışkanlığına yada onun yerine rahatlamak için baş  parmağını emmeye başlayan insana döndük. Düşünün ki öngörüsüzlükle hazırlanan 2ü22 Bütçesinden 6 ay sonra, o Bütçenin dörtte birinden fazla EK Bütçe yapmak zorunda kalındı. Üstelikte o EK Bütçede 6 aylık uygulama sonuçlarına karşın, yıl sonuna kadar olan muhtemel yerel gelirler düşük gösterildi. Ama Ek Bütçe geçtikten sonra da Maliye; İç Borçlanmayı Bakanlar Kurulu kararı ile artırarak devam ettiriyor
47 yıl sonra geri geldiğimiz Yalancı Emzik veya başparmağı emerek,  uykuya dalma işine dönük en tipik örnek, KIB-TEK’tir.
Sürekli olarak, “yakıt kalmadı bitti, bitiyor” türküsü eşliğinde, pahalı ve düşük kaliteli yakıt alma oyunu oynandı.. Bu soygun nedeni ile pahalı yakıt ve bunun finansmanı için borçlanma ile oluşan faiz yükü, ağır bir bedel olarak ekonominin ve toplumun üstüne yüksek elektrik faturası olarak düştü. Sonra hükümet ortakları  bir birini ve ayni partinin kimi eski bakanlarını da suçlayarak, “ allayu valla”  ile yakıt ihalesi açıldı.  İhale sonuçlandı. Bunun sonucu da sevinç yarattı. Çünkü 75 dolar olan yakıt taşıma bedeli, 13 dolar olarak sonuçlanmıştı. Halk bundan sevinirken, bir yandan da bu iş sorgulansın dendi. Ama bir anda iş, “battoz” oldu. İhaleyi kazanan bu işten çekildiğini açıkladı. Hop aynı masal. “ 15 günlük yakıt kaldı”, böylece  İhalesiz  yakıt yeniden gündeme geldi. 
Toplumda 47 yıl sonra başlatılan yalancı emzik uygulaması, bir kez daha, “ el başparmağını emecen” diyerek yeniden gündeme getirildi. Yani, 1215 yılında İngiltere’de imzalanan ve yüz yılların siyasal, sınıfsal mücadelesi ile gelişen Anayasal, demokratik hukuk devletinin ilk adımı olan Magna Carta Libertatum, “ Büyük Özgürlükler Sözleşmesinden “  807 yıl sonra;  biz, kamu harcamaları ve gelirleri ile planlama konusunda uyku dönemine girdik. Böylece kralların değil, ama ayni zamanda kimi vurguncu iş yapan kapitalist kılıklı feodal beylerle, ayrıcalıklı siyasi, bürokratik baronların; halka, iş ve emek dünyasına, hukuka ve demokratik düzene karşı rahat hareket ettikleri döneme döndük. Bundan çıkış, yalancı emziği; halkın, sivil toplumla, siyasetin, medyanın eli ve dili ile atmasıdır. Magna Carta  ilk adımı ile insanlığın demokratik  gelişmesi yaşandı. Bu zamanda demokratik değerlerden soğumak veya uzaklaşmak,  yaşadığımız vurgun ortamına boyun eğmek demektir. Aksine Bütçeye, ekonomiye, demokratik hukuk devletine, siyasete dönük soğumak değil,  daha da ısınmak gerekir.