Yıllarca önümüze ne konduysa yedik…
   Çaresizlikten kuyu sularını afiyetle içtik…
   Hayvan hastalıklarıyla ilgilenmeyi ihmal ettik…
   Dairelerimiz, müdürlerimiz, personelimiz var ama; köylere yıllardan beri veteriner gönderemedik…
   Hastalıklı hayvanları, hellim olmayan hellimleri, yoğurt olmayan yoğurtları da afiyetle yedik…
   Yemeye devam ediyoruz…
   Zamanında aşılanmayan hayvanları, hastalık sonrasında aşılıyor, insanlarımızı ürkütüyoruz…
   Nefes alabilecek orman bırakmadık…
   Memleketin her köşesini kirlettik…
   Dağları oyduk, elektrik üreteceğiz diye insanları zehirledik…
   Arada bir zehirsiz veya az zehirli yiyecek bulsak da, güven bunalımı yüzünden tedirginlik yaşıyoruz…
   “Acaba bu nasıl? Nasıl sulandı?. Ne kadar ilaçlandı?..” diye endişeleniyoruz…
  Yanan devlet laboratuvarını hala tamir edemediğimiz için kapsamlı tahlil yapamıyor, tüketiciye güven veremiyoruz…   
   Çöken yolları tamir edecek, hastalara ilaç alacak para bulamıyoruz ama diğer yandan yılda bir milyara yakın ‘ek mesai’ ücreti ödüyoruz…
   Tek sandalyeli seçim için 35 milyon lira harcayabiliyoruz…
  
Tutar hiçbir yanımız kalmadı…

   Basit siyasi oyuncuklar yüzünden, kaliteli insanları erken emekliliğe göndermeyi marifet sandık…
   İş bilenlerin yerine, parti rozeti takanları yerleştirdik…
   Sonrasında hepsiyle top gibi oynamaya başladık…
   Kendi kendimize yalan bir dünya yarattık…
   Bazıları bunu büyük bir yalanla Kıbrıs sorununun çözümsüzlüğüne bağlıyor…
   Vallahi de billahi de yalan…
   Her şeyi batıran, berbat eden bizleriz…
   Kendi kendini yok etme becerisini gösterebilen başka bir toplum düşünebiliyor musunuz?..
   Mumla arasanız da bulamazsınız…
   Yola, suya, elektriğe, sağlığa, eğitime para bulamayan bu temelsiz, düzensiz devletçik; partilere, bazı makam sahiplerine, peşkeşlerin örtülmesini becerenlere, batmış belediyelere, ihale mafyalarına milyonlar dağıttı…
   Hala dağıtmaya devam ediyor…
   Ama kanser hastalıklarının patladığı bir ülkede sık sık ilaç eksikliği çekiyoruz…
   Yaşlılara ‘huzurlu’ bir bakım evi kuramıyoruz…
   Hayatının son döneminde insanları kendi kaderleriyle baş başa bırakıyoruz…
   Böylesi bir yaşamı hak etmiyoruz ama, yanlışları düzeltebilecek bir mekanizmayı da oluşturamıyoruz…
   Kısacası; yarattığımız kötü düzenin bedelini ödüyoruz…