Kıbrıs Türk toplumunun özgürlük mücadelesi önderi Dr. Fazıl Küçük’ü, ölümünden sonra Hamitköy tepesine gömdüler...   
   Bu kararı alanlar “Çok sevdiği Lefkoşa’ya tepeden baksın” demişlerdi...   
  Sonrasında Küçük’ün anıt mezarının yapımı yıllarca tehir edildi...   
   Gazetesi Halkın Sesi’nin yayınları durmuş olsaydı; belki de anıt hiç yapılmayacaktı...   
   Bunu gören KKTC’nin kurucusu, ilk Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş, yıllar önce Günaydın Kıbrıs gazetesinde vasiyetini açıklamış “Vasiyetimdir... Öldükten sonra beni Lefkoşa’daki halk mezarlığına gömsünler. Hiç olmazsa gelen geçen bir Fatiha okur” demişti...   
   Ne var ki vasiyeti yerine getirilmedi...   
   Halka mal olmuş bir lider halk mezarlığına götürülmedi...   
   Dr. Küçük’ün başına gelenleri unutan ailesi de, Denktaş’ın Cumhuriyet Parkı’na defnedilmesine izin verdi...   
   Hatta ailenin bir ferdi bunda ısrar etti…
   Denktaş’ın ölümünden bu yana 9 yılı aşkın bir süre geçti...   
   Fakat anıt mezarı hala yapılmadı...   
   Bırakın anıt mezarı, yattığı yerin elektrikleri kesildi...   
   Çevresinde bakım yapılmadığı için çöplükler oluştu…
   Mezarın bodrum kısmı uyuşturucu kullanıcılarının mekanı oldu…   

Üzücü bir durum   

   Denktaş’ın eski damadı Songuç Kürşat dün sosyal medya paylaşımında aileye bir çağrı yaparak, halkın düşüncelerine tercüman oldu ve “Mezarını taşıyın” dedi…
   Nereye taşınacak?..
   Lefkoşa halk mezarlığına…
   Aile mensupları, yani hayatta kalan kızları ve oğlu bunu yapmalıdır…
   Bunca zaman babalarına yapılan haksızlık karşısında onlar da evlatlık görevini yerine getirmelidir…
   Kuzey Kıbrıs’ın her kademesinde maalesef bir ‘vefasızlık’ vardır…
   Sorumlu makamlarda oturanlar, o makamın önemini ve ciddiyetini bilmiyor...   
   Kendileri gibi toplumu da öyle bir noktaya getirdiler ki; tüm hesaplar çıkar beklentileri üzerine kuruluyor...   
   Cübbe üzerinizde olduğu sürece kul, kurban olunuyor...   
   Cübbe çıktıktan sonra ister canlı, ister ölü; en değerli insanlar unutuluyor...   
   KKTC’nin gelmiş olduğu nokta maalesef budur...   
   Ve ne kadar acınacak durumda olduğumuza bakmadan, olası bir çözümde Rumlarla eşitlikten ve ‘Dönüşümlü Başkanlıktan’ söz ediyoruz...   
   Bunu talep ederken, bir de yönetim becerimize bakmamız gerekmiyor mu?..   
   Rumlardaki devlet ciddiyetine, tarihe mal olmuş kişilere yönelik hizmetlere ve kendi insanlarına karşı verdikleri değere bakmamız gerekmiyor mu?..   
   Makarios’un Throni’deki mezarını, Cumhurbaşkanlığı Sarayı’ndaki anıtını görmemiz ve onlardan ibret almamız gerekmiyor mu?..   
   Neyse, bu saatten sonra bunlar lüzumsuz laflar...   
   Ciddi işler ciddi yerlerde olur…
   Bizden bu kadar…