Dün iki değerli Kıbrıslı gazetecinin “Kıbrıslılar Türkiyelileri sever mi” temalı yazısını okudum. 
Hasan Hastürer ve Yusuf Kanlı bu yazılarında benim az sonra söyleyeceğimi söylememek için, Kıbrıs ağzıyla “öldüründüler.” 
Genelde Kıbrıslılar Türkiyelileri, Türkiyeliler de Kıbrıslıları sevmez. Ve karşılıklı yapılan hatalar bu sevgisizliği derinleştiriyor.
Gerçek budur.
Onlar bunu benden daha iyi bilirler ama yazılarında söylemeye çekinirler.
Sadece onlar değil, birkaçı hariç bütün yorumcular ve politikacılar, bunu söylemekten kaçınır. Kıbrıs ile TC arasındaki en hassas konulardan biri, belki de en hassas olanı budur.
Genelde Kıbrıslı Türkler Ankara’nın KKTC üzerinde açıklanmamış emelleri olduğunu düşünürler.
Bu düşünceye göre Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın gönlünde yatan aslan KKTC’yi ilhak etmektir. 
Bu uluslararası konjonktüre bağlı olan bir adımdır ve durum hâlen buna müsait değildir.
 
Bunun pişmesini beklerken ve pişmesini kolaylaştırmak için Ankara adadaki nüfus oranını TC kökenlilerin lehine değiştirmeye çalışır.
Buraya işçi veya göçmen olarak gelenlere KKTC vatandaşlığı verilmesi için hükûmetlerin üzerinde sürekli baskı uygular. 
Dünyadaki en laik Müslüman toplumu olan Kıbrıslıları sofulaştırmak için kampanya yürütür. Birçoğunda cemaat olmamasına rağmen her köye cami yaptırır ve buralara maaşı Türkiye’den yollanan imamlar atar. 
Kimin cumhurbaşkanı ya da bazen kimin parti başkanı seçileceğini empoze etmeye çalışır.
Nüfus sayımı yapılmadığı için gerçek durumu bilmek mümkün değil. Ama şurası kesin: Rahmetli Denktaş’ın “Gelen de Türk giden de Türk,” diyerek ardına kadar açtığı kapıdan adaya giren TC kökenlilerin sayısı Kıbrıs kökenlilere ya yaklaştı ya da geçiyor.
Kıbrıslılar ne Türkiye’nin bir ili olmak istiyorlar ne zorla kişilik değişikliğine uğramak ne de Türkiye’den gelen nüfus dalgalarının altında boğulmak. 
Tümü imkân dahilindeki bu olasılıklar Kıbrıslıların Türkiye’den, özellikle Erdoğan’dan korkmasına neden oluyor. 
 
Mustafa Akıncı’yı gelecek ayki seçimleri kazanmaya en yakın aday yapan bu korkudur. Oy verenlerin çoğu, Akıncı’yı “Türkiye’ye karşı en dik duran” politikacı olarak görüyor.
Kıbrıslılarla TC’den gelenler arasında karakter, kültür, inanç, eğitim ve gelir farkı dahil birçok uçurum vardır. Bunlar kaynaşmaya engel olmaktadır. 
Kıbrıslıların ta başından adaya yollanan TC’lileri dışlamaları, onları entegre etmek için hiçbir şey yapmamaları durumun kemikleşmesinin önemli nedenlerinden biridir.
Kıbrıslıların en büyük kabahati adaya çalışmak veya yatırım yapmak için gelen TC’lilere vatandaş olmadan işlerini rahatlıkla yapabilecekleri bir statü vermeyi becerememeleridir. 
Adada yirmi yılını dolduran, hatta burada doğan ama ne vatandaş ne de çalışma iznine sahip olan binlerce TC’li var. Bu kabul edilebilir bir durum değildir.
Zamanı geri çevirmek mümkün değildir. Gelen Türkiyelilerin çoğu kalıcıdır. Vatanlarına dönecek olsalar KKTC ekonomisi çöker çünkü adadaki iş gücünün, hatta talep açısından bakıldığında ekonominin belkemiği bunlardır. İnşaatçılıktan berberliğe, aşçılıktan hemşireliğe çoğu az gelir getiren işlerin neredeyse hepsini TC’liler yapıyor. 
 
Bunların statü sorunu halledilmeden hiçbir şey halledilemez. Ama ne yazık ki Kıbrıslıların sorun çözme yeteneği yok denecek kadar azdır. Kıbrıslılara on para değer vermeyen Ankara’nın ise konu umurunda bile değildir.