Düşündüm: 

“Akıl ve bilgi insana has değil. Her canlıda var. Yeryüzü devasa bir akıl topu. Ve kâinat akıl toplarının içinde döndüğü büyük bir akıl. Akıl, içinde akıl, içinde akıl. 

“Her canlı varlığını sürdürmeye yetecek kadar akıl ve bilgi veya bu aklın veya bilginin potansiyeli ile dünyaya gelir. 

“Canlıdan canlıya değişen akıl veya bilginin varlığı veya yokluğu değil miktarı. 

“Sarmaşığın ağacı, arının poleni, bebeğin memeyi bulmasını sağlayan budur. Kim bilir, belki sarmaşığı ağaç, arıyı polen, bebeği meme çağırır.

“İnsan değişik. Her insan kendi yolunu kendi bulmak zorundadır ve belki hiçbir yol ne doğru ne yanlıştır. Belki de dünyada özgür olan tek varlık insandır ve mutsuzluğu bundan, seçenekleri, yol ayrımları olmasından gelir.” 

Okuyunca öğrendim ki bütün bitkiler, nerede olurlarsa olsunlar, arzın merkezine doğru kök salarlar. Hücre, şaşmaz bir biçimde, kökü oraya yönlendirir. Kök, önüne bir taş çıkarsa, büyümesini yavaşlatır. Saparak taşın ucunu bulur, önünde engel olmadığını anlayınca yönünü değiştirir ve hızını artırarak arzın merkezine doğru yolculuğuna devam eder. 

Sarmaşığın ucunda da onu ağaca doğru yönlendiren buna benzer bir mekanizma olduğunu tahmin ettim.

Bütün bunlar kendi durumumu düşünmeme neden oldu: 

“Ne herhangi bir şeyin merkezine yöneldim ne bir yere tırmandım. Yönelebileceğim bir merkez, tırmanabileceğim bir yükseklik bulamadım. Günlerim aramak ve yalpalamakla geçti - hatalarla, yanlış yollara sapmalarla, yanlış işleri seçmekler, yanlış insanlara güvenmekle, yanlış insanları sevmekle.” 

Sarmaşık dikkatimi çekti çünkü ben de, birçok insan gibi, sarmaşıkların parazit olduğunu, sarıldıkları ağaçları zayıflatıp öldürdüklerini düşünüyor, bahçenin daha çok güney ve batı sınırında çıkan bu bitkileri gördüğüm yerde kesiyor veya söküyordum. 

Sarmaşık o kadar çabuk büyümez ama onu ortadan kaldırmak kolaydır. Köküne yakın bir yerden kesildi mi ağaca sarılı olan gövde kurur. Ağacın üzerinde, yeşil iken bukalemun gibi saklı olan bitki önce sararır sonra, ölümün rengi olan, kahverengini alır. Ama hiçbir canlının kökünü kurutmak o kadar kolay değil. Öldürülen sarmaşık tohumlarını döker veya kesilmeden önce dökmüştür ve yerden, narin yeni sarmaşıklar vermeye başlar. 

Başlangıçta sarmaşık bebeklerini izlerken aklımdan geçen düşünce onları sökmekti. Ama ince gövdelerinin ve küçük yapraklarının güzelliğini iyice fark edip yükselmek için kullandıkları zekâyı gözlemleyince, vazgeçtim. 

Doğanın akışının önüne geçmeyeceğim. Bırakacağım, bebek sarmaşıklar ve yetişkin çam birlikte büyüsünler, ben de bankta otururken bu birlikteliğin nasıl geliştiğini seyredeyim. 

Birkaç gün sonra bahçenin başka yerlerinde başka sarmaşıklar keşfettim. Bir tanesi, bitkilerin yoğun olduğu bir yerde, bir keçiboynuzu ağacına tırmanmıştı. Üzerinden kırmızı meyveler sarkıyordu. Bir başkası kurumuş bir serviyi yoğun bir biçimde istila etmiş, bir sarmaşık ağacı meydana getirmişti. 

(DEVAMI GELECEK YAZIMDA)