Katarakt ameliyatım için yanıma gelen arkadaşımı havaalanına götürüyorum. Türkiye’ye dönecek. 
Birkaç gün daha kalmasını istedim ama kabul etmedi.  
Kişi başka bir yerde ne kadar rahat ettirilirse edilsin çok zaman geçmeden kendi evini ve oradaki hayatının rutinini aramaya başlar. 
Bahçede denize ve dağa karşı içilen yalnız sabah kahveleri, cumaları Migros’tan alınan mizah dergileri, pazarda bahçesinde yetiştirdiklerini satan köylünün domatesleri, pişirip yollayan balıkçı, deniz kıyısından geçen koşu parkuru… İçinde yalnız yatılan yatak…
Yabancı yerde olmak, kalabalığı azalmayan bir metro yolculuğu gibi zamanla insanı daraltır.
Ameliyattan sonra birkaç gün araba kullanamayacaktım. Biri günde üç, diğer ikisi iki saatte bir damlatılmak üzere üç küçük şişe ilacım vardı. Her seferinde bir damla damlatılacak ve damlatılmalar arasında beş dakika olacaktı. O sel sona erince doktor bu rejimin on beş gün daha sürmesini istedi, ama günde üç defa. 
Bu iş şimdi şimdi bana kaldı.
“Bir başkasıyla kalmanın en sıkıcı tarafı nedir?” diye sordum.
Biraz düşündü. 
“Kendi programını uygulayamamak. Tek başına iken sahip olduğun özgürlüğü kaybetmek. Aklına eseni aklına estiği zaman yapamamak. Her şeyi birlikte yapma mecburiyeti.”
Keşke ona araba kiralasaydım diye düşündüm. Ben gözüm nedeniyle yüzemezdim, ama o yaşadığı Ege kasabasında yaptığı gibi her gün denize gidebilirdi. Arabam manuel vitesli olduğu için kullanamıyordu. Tutumlu olduğu için araç kiralamamı kabul etmeyecekti ama. Kiralasak bile beni evde yalnız bırakıp gitmek istemeyebilirdi.
“Güne radyo ile başlamamak ve spor yapamadığım için - kendi tembelliğimden dolayı - spor sutyenim bile yok burada,” diye devam etti. 
Acaba biraz bencil ve anlayışsız mı davranmıştım? Birkaç defa hellimli tarhana çorbası yapmıştım. Onun dışında yemekleri hep o yapmış, sofrayı kaldırmış, bulaşık ve çamaşır makinelerini doldurup boşaltmıştı. İşi bölüşmemizi kabul etmemişti, “Ben Alman terbiyesi aldım,” dememe rağmen. 
“Böyle yetiştirildik,” demişti.
Ama ondan sonra bu işlerin tekrarından sıkılmaya başladığını hissettim. Gene de “Bana bırak,” diyerek ona yardım etmememi istemedi.
Bir gün “Yarın yüzelim mi?” dediğinde olur demiş, ama ertesi gün götürmemiştim. Benim için bir gün önce yaptığım planı ertesi gün uygulamamak olağandı. Bütün günlerim boştu ve o planı hayata geçirmek veya unutmak için sınırsız zamanım vardı. Ama galiba o, küçük çocukların yaptığı gibi verilen sözü unutmamış ve tutulmamasını affetmemişti.
Dağdan ovaya inmeye başlamıştık. On on beş dakika sonra havaalanında olacaktık. 
“Peki bir başkasıyla olmanın en güzel tarafı ne?” diye sordum.
Gene birkaç saniye tereddüt etti.
“Sevdiğinle beraber olmak,” dedi.
“Şimdi konuşuyorsun!” dedim.
Bir başkasıyla birlikte olmak da tek başına yaşamak da tam ve mükemmel değil, diye düşündüm ilk defa olmayarak eve yalnız dönerken.
Ve bir de şunu düşündüm, gene ilk defa olmayarak: İnsan benim yaşıma gelince ilk defa olmayan düşüncelerin dışında yeni pek fazla bir şey düşünemiyor.