O zamanlar daha evli idim. 

Selim ve Sara küçüktü. İstanbul’da oturuyorduk ve Ozanköy’deki eve tatile gelmiştik. Bizimle beraber, eşimin arkadaşı olan Alman bir çift ve Selim’le yaşıt oğulları vardı. 

Çalıştığımız için biz erkekler, kadınları ve çocukları bırakıp erken dönecektik. Ben İstanbul’a, Alman Münih’e. Alman döndüğümüz günün akşamı havaalanına yollandı. 

Ben işe gidemedim. Havaalanına ulaşmak üzere Ozanköy’de uyandığımda müthiş bir hâlsizlik hissetmiş, bunu erken kalkmaya vermiştim. 

İstanbul’a ayak bastığımızda elden ayaktan kesildim. Sızım yoktu ama enerjim sıfıra inmişti. Bir üst kata bile çıkamadığım için salondaki koltuğa uzandım. 

Eşimin yardımcısı birkaç defa gelip bir şey istiyor muyum diye sordu ama hiçbir şey istemiyordum. Konuşmaya bile takatim yoktu. Yemek yiyemiyordum. Su dahi içemiyordum. Düşünmem yavaşlamıştı. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Sönmüş bir balon gibi idim. 

Bu iki üç gün devam edince doktora gitsem iyi olacak diye düşündüm. Çalıştığım medya şirketinin anlaşmalı hastanesini aradım ve randevu aldım. Şoförü çağırdım. Doktor beni iyice inceledi ve testler yaptırdı ama bir şey bulamadı. 

Dönüşte şoföre beni Divan Otel’de bırakmasını istedim. Belki bir şeyler yiyebilirdim. Mercimek çorbası ısmarladım. Ama çorbanın manzarası midemi bulandırdı. Dokunmadan parasını ödeyip kalktım ve eve döndüm. Gene koltuğa uzandım ve yerdeki halının desenlerini incelemeye devam ettim. 

Birkaç gün geçip düzelmeyince gene hastaneden randevu aldım. Aynı doktor beni inceledi ve başka testler yaptı. Gene bir şey bulamadı. “Düzelmezseniz o kötü hastalık var mı diye test yaptıracağım,” dedi. 

Bir iki gün sonra iyileşir gibi oldum. İsteksizce işe döndüm. Ama fazla duramadım. Ertesi gün gene gittim. Yavaş yavaş açılıyor gibiydim. Hâlsizliğimi ve isteksizliğimi bastırarak işe başladım.

Kendimi hasta sanmıştım ama hasta değil aşırı mutsuzdum: Evliliğimde, o günlerde haber müdürü olduğum televizyonda, her gün saatler süren Kuzguncuk ile işim arasındaki yolculukta ve bu yolculuğun içinde yapıldığı İstanbul şehrinde… Bunların yarattığı fiziki yıkkınlığın farkında değildim.

Sonunda adadaki aradan sonra bunlara geri dönüyor olmak beni yerle bir etmişti.

Kötü bir ruh hâlinin beni felç etmesi durumunu yaşıyordum, ama o günlerde kendimden o kadar uzaktım ki tükenişimin nedeninin bu olduğunu anlayamamıştım. Neredeyse yirmi yıl sonra Dünya Sağlık Örgütü WHO  yaşadıklarımı, burnout olarak isimlendirecekti. 

Burnout, yani fiziki ve duygusal olarak tükenmek. Kişinin işinde uzun vadeli stres yaşaması veya işyerinde uzun zaman fiziken ve ruhen güçten düşüren bir rolde çalışması hâlinde başına gelebilecek şeylerden biri.

Sanıyorum daha önce de anlattığım bu olayı, geçenlerde okuduğum pek de iyi olmayan bir yazı aklıma getirdi. Yazının konusu, aylaklık ile tükeninceye kadar çalışma arasında bir denge kurma idi.

Ben o zaman bu dengeyi kuramamıştım. 

Şanslıyım ki şimdilerde tükenmek yerine çoğaltmaya yönelik, aylaklığın ağır bastığı bir yaşam tarzım var.

NOT: Okuyucularımın bayramını kutlarım.