Bazen hava bulutludur ama bulutları parça parça görmezsiniz de gökyüzü sanki boydan boya bulut rengi ile boyanmıştır. Kurşuni beyaz.
 Güneş bu tablonun arkasında kayıptır. Işıkları yakarsınız. Yağmurun duvarlara, camlara çarptığını, çoğalmasını, azalmasını, susmasını, yeniden başlamasını duyarsınız.
 Yollar tenha.
 Dağ yolları kardan kapanmış.  
 Zamansız soğuk.
 Arkadaşımdan dönerken içecek bir şey almak için yol kenarındaki markette duruyorum. Lambaları kapatılmış olduğu için içerisi yarı karanlık. Bir şişe su alıyorum ve bir torbayaYafa portakalı dolduruyorum. 
 Cam bir duvarın arkasında duran kadına ödeme yaparken bir sesin ona “Bütün bunlar senin yüzünden oldu,” dediğini duyuyorum.
Konuşmadan önce farkına varmadığım, loşluklarda oturan, yaşı belirsiz bir adam var.
 “Benim tek kabahatim sadece kendimi düşünmemek,” diyor kadın, başını çevirmeden, paramın üstünü sayarken.
 “Ne olacağı belli olmaz,” diyor adam. 
 Raflarda bir şeyler bakar gibi oyalanıp konuşmanın gerisini dinlemek istiyorum, ama dışarıdan iki kişinin özeline sarkmaya çekiniyorum.  Kapıya yürüyorum.
 Her birimiz birer hikâyeyiz. 
 Hayatımız karakterlerle, olaylarla dolu. Girenler ve çıkanlar, uzaklaşanlar ve yaklaşanlar, var olanlar ve yok olanlar. 
 Kalabalığın yavaş yavaş incelmesi, hikâyemizin tenhalaşması.
 Geçen gün Andız telefonda bir arkadaşının ona “Hepimiz mayın döşenmiş bir tarlada yürüyoruz, kim ne zaman birine basacak belli değil,” dediğini söyledi. 
 Hepimizden kasıt bizim yaştakilerdi ama mayın tarlasında yürümeyen mi var? Bir mayın tarlasında dünyaya gelmedik mi? 
Kâinatın kendisi bir mayın tarlası değil mi?
On Sekizinci Yüzyıl’ın ortalarına kadar dünyanın yaşının altı bin yıldan küçük olduğuna inanılıyordu. On Dokuzuncu Yüzyıl’ın sonlarında yeryüzünün 90 milyon yaşında olduğuna dair bilimsel kanaat oluştu. On beş yirmi yıl sonra, kayaların yaşını tayin etmek üzere yapılan deneylerin sonuçlarına bakılarak yeni bir rakama ulaşıldı: 1,6 milyar yıl. 
Yıl 1950 olduğunda dünyanın yaşının 4,5 milyar yıl olduğunda karar kılındı. Bugün üzerinde anlaşılan tarih 4,6 milyar yıldır. 
Buna “Derin Zaman,” deniyor.
İleriye baktığımızda dünyanın geleceğinin belirsiz olduğunu görüyoruz. Sonumuzu getirmek üzere pusuda yatan, süpernova patlamalarından üzerimize gelen serseri yıldız parçalarına kadar birçok tehlike var.
 Bunların içinde en kesin olan, hayatımızı borçlu olduğumuz güneşin geçireceği değişimdir.
Beş milyar yıl sonra güneş şimdi olduğunun yüz misli olarak “kırmızı dev yıldız” sınıfına girecek ve gezegenimizi yutacak. Ama bu olasılık sizi korkutmasın. Ondan bir milyar yıl önce güneşin ısısı dünyanın yüzeyini eritecek kadar artmış olacak.
Elveda hayat.
Aklımızın kavramaya muktedir olmadığı bu Derin Zaman içinde hikâyelerimizin anlamı ve değeri nedir?  
Uğraştığımız şeyler uğraşmaya değer mi?
Değer verdiğimiz, inandığımız şeyler doğru mu?
Büyük bir armağan olan kısa yıllarımızı doğru harcıyor muyuz?
 
                         ***
 
Kesin olarak inandığım tek şey hiçbir şeyin kesin olmadığına dair olan inancımdır.