İstanbul’da fırtına alarmı verilmiş. Taşan yağmur suları, direk deviren rüzgârlar, dolu bekleniyormuş. 
“Belki bize de geliyor,” diyor arkadaşım. 
Başımı kaldırınca bulutsuz, içine süt katılmış gibi maviliği azalmış bir gök görüyorum. 
“Gelmez.”  
Oysa neredeyse Ekim’in ortasındayız. Sıcak var bulut yok.
Karnım tok sırtım pek eve dönünce önce aldıklarımı mutfağa taşıyorum: Trodos suyu, Girit zeytinyağı, babutsa, hurma, zeytinyağlı dolma, köfte, portakal suyu, susam dahil kahvaltılık karışık tohumlar, şarap ve pumpernickel ekmeği. 
Hepsini yerleştirinceye kadar kan ter içinde kalıyorum. Islak gömleğimi çıkarıyorum, vantilatörün önüne yıkılıyorum.
Bu sıcak sonunda hepimizi ortadan kaldıracak.
Bu yılki Nobel Edebiyat Ödülü’nü Louise Glück adlı Amerikalı şair almış. Adını daha önce duymamıştım. 
İnternette şiirlerini buluyorum. Bir tanesinin adı - 2004 tarihli - Ekim (1. Bölüm). 
Bizim adada yazılmadığı belli: “Gene kış mı geldi, gene soğuk mu oldu,” diye başlıyor. 
Devamını okuyorum ama şairin ne demek istediğini anlamıyorum. 
İngilizce şiirleri anlamıyorum çoğunlukla, orada ortaya çıkıyor İngilizce bilmekle İngiliz veya Amerikalı olmamanın farkı. Dış İlişkiler ve Diploması yerine İngiliz Edebiyatı okumalıydım, ilk niyetim de oydu ama olmadı, gerçekleşmeyen birçok niyet gibi.
Glück 77 yaşında imiş ve yeni şiir kitabı yaşlanmaya dair olacakmış. Yaşlanmayı “dökülmek” ve “başa çıkma yeteneğinin kaybı” olarak tarif etti bir gazeteciye, “güvendiğiniz fiziki zarafet, güç, zihinsel çeviklik gibi özelliklerin tehlikeye düşmesi veya tehdit altında olması” durumu. 
En iyisi yukarı çıkıp klimayı açayım ve uyuyayım. Uyanınca, hava serinlemişse yürüyüşe giderim. Serinlememişse bahçede incir toplarım. 
Küresel ısınma pokerde kartların karıştırılıp yeniden dağıtılması gibi. Bana nasıl bir kâğıt gelecek, sana nasıl, ona nasıl? Ne gelirse gelsin hiç kimsenin önüne bir önceki eller gelmeyecek. Herkese kötü kartlar gelecek.
Şimdi bunları düşünme.
 
Her şey geride kaldı, her şeyin geride kaldığını düşünecek bol zaman hariç. 
Gözlerim de bozuldu. Eskisi kadar çok kitap okuyamıyorum. Sayfaların üzerine bulutlar iniyor, İstanbul’a dolu yağdıran, taşıran, rüzgârla bir olup direkleri deviren bulutlar gibi.
“Tanrı serveti eşit dağıtmaz, dertleri eşit dağıtır.”
Başucumdaki deftere böyle yazmışım. Ben mi düşündüm bunu, yoksa düşünmüş olan birisinden mi kopyaladım? Hatırlamıyorum.
Hatırlamamak. Bu da başka bir dert.
Ya bunun yazarı?
“Dokunduğu her şey daha çok oluyor.”
Kimdi acaba bu kişi? 
Ben olmadığım kesin. Bankadaki paramdan başlayarak, dokunduğum herhangi bir şeyin daha çok olduğunu hatırlamıyorum.
İyi de kimdi? 
Ben miyim onu tanıyan yoksa bir başkası mı onun hakkındaki bu gözlemi yapan?