Bugün hava bulutlu ama yağmur yağmayacak. 
 
Bahçede ferahlatıcı bir sonbahar esintisi ile kucaklaşıyorum. 
 
Elimde bastonum var. Bu baston Londra’da yaşayan bir arkadaşımın AIDS’ten ölen arkadaşına aitti. Onun hediyesi.  
 
Baston yürümeme yardımcı olmak için değil, yürümekten aldığım zevki artırmak içindir. Sivri demir ucunun yere değince çıkardığı sesi seviyorum. Oynama modunda olduğum zamanlarda onu ters çeviriyorum ve tutma yerini golf sopasının ucu gibi kullanıp çam kozalaklarına ve başka şeylere vuruyorum.
 
Yürümek sadece yürümek için değildir.
 
Öğrendiğim şeylerden biri, karıncanın bitkilere zarar veren böceklerin yumurtalarını yediğidir. 
 
Pembe gündüzsefasının tomurcuklarında karıncalar dolaştığını görünce yaprak biti yumurtaları için orada olduklarını anlıyorum.  
 
Karıncaların karnı doyuyor, ağaç bit hücumundan kurtuluyor, ben de böcek ilacı kullanmadığım için kendimi tebrik ediyorum.
 
Yolumu değiştirip incire yöneliyorum. Ağaca yaklaşınca üst dallarından bir kuş sürüsü kalkıyor. İncirler geç olgunlaştı ve küçük. 
 
Bu sene az incir oldu, diyor herkes. Kuraklıktan olmalı. 
 
Bu işlerden anlayan arkadaşım Hikmet Uluçam “Artık incirleri de sulamamız gerekecek,” diyor.
 
Zeytinler daha da kötü durumda. Benim açımdan, tabii, zeytin için bir sorun yok. Bir ikisi hariç ağaçlarda zeytin yok. 
 
Bazı ağaç türleri bir yıl ortalamanın altında, bir yıl ortalamanın üstünde meyve verirler. Zeytin bunlardan biridir. Bunun neden böyle olduğu bilinmiyor. Bazıları toprağa yapay gübre katarak veya sulayarak zeytin için bu iki senede bir ürün sorununun aşılabileceğini iddia etse de bunun doğru olduğu şüpheli.
 
Zeytinlerim her yıl ortalamanın altında ürün veren kendine has bir türe ait oldukları için bu hasılat artırma konusu beni pek ilgilendirmiyor.  
 
Eski ev sahibinden kalan dört asırlık bademim var. Biri acı badem verdiği için meyveleri üzerinde kuruyor. Bir diğeri minare yüksekliğinde olduğu için badem veriyor mu, onu bile bilmiyorum. Diğer ikisi her yıl badem veriyor.  Çağlalarını çağla sevenler yiyor. Taze bademe döndüklerinde her gün birkaç avuç kırıp yiyorum. Gerisi tarla farelerine kalıyor.
 
Bu arada, telefonumdaki bir app sayesinde incir ağaçlarının birinin yanında kendiliğinden çıkıp büyüyen ağacın kiraz değil “küçük, yenebilir meyveleri olan, karaağaç familyasından çitlembik cinsi bir ağaç (celtis australis)” olduğunu keşfediyorum. Her sene 61-91 cm uzuyormuş, ilkbaharda çiçek açıyormuş, üstü kuş-çeken yemişlerle doluyormuş, 25 metreye kadar uzuyormuş ve 50-150 yıl yaşıyormuş.
 
Vay canına!
 
Kaw, kaw, kaw. 
 
Akşama doğru ufuk, pembe gül yaprağı rengi alıyor. Işık dışarıda okunamayacak kadar azalırken kargalar dev servi ağacının üst dallarında toplanmaya başladı. Bu saatlerde sesleri gündüz olduğu gibi kulak tırmalayıcı, tehditkâr veya çığlık çığlığa değil. Kadifemsi, yumuşak ve sakinleştirici. Kulağıma hoş geliyor. 
 
Başlayan geceye bir ninni.