Cumhuriyet Halk Partisi’nin Türkiye’ye yapacağı son bir iyilik kaldı:
Kendini feshetmek.
Ortanın solunu boşaltıp, genç, dinamik, modern, liberal, halka çekici görünen bir siyasi akıma yer açmak.
1923’te cumhuriyeti kuran, 1950’de çok partili hayata geçişi sağlayan bu parti, başlattığı uygarlık yürüyüşünün geri çevrilmesine karşı duramadığı, hatta yavaşlatamadığı için, yaşam hakkını kaybetti.
İçinde bulunduğu Meclis’in tek adam rejimi kurmasını engelleyemiyor.
O halde orada işi ne?
CHP miadını doldurdu.
Dijital bir çağda analog kaldı.
En son ne zaman iktidara geldi?
Yakın veya uzak bir zamanda gene iktidara gelme şansı var mı?
Başka ülkelerde ana muhalefet partileri kiracıdırlar. Geçici bir süre o konumda olurlar, sonra iktidara gelirler. CHP ana muhalefetin kiracısı değil ev sahibidir. Tapusunu üzerine geçirdi ve kimseye devretmeye veya satmaya niyeti yok.
Bu üzerine geçirdiği tapunun rahatlığını yıllarca hep-laf hiç-iş Deniz Baykal’ın yüzünde görmüştük.
Şimdi Kemal Kılıçdaroğlu’nun yüzünde görüyoruz.
Ağlaması gerekirken sürekli gülümsüyor.
“Ne olursa olsun benim yüzde yirmi beşçiğim var, ölünceye kadar hem başkan hem milletvekiliyim”dir, bu gülümsemenin tercümesi.
Rantiye gülümsemesi.
Olduğu yere alışan, ihtiraslarını, hırsını kaybeden, hiçbir zaman bulunduğu yere gelmemesi gereken bir adamın gülümsemesi.
Ekranda onu veya CHP’den başka birini gördüğümde dinlemek için kendimi zorluyorum ama, ancak birkaç cümle dayanabiliyorum.
Söyledikleri sözlerin hiçbir ağırlığı yok, yenilen pehlivan lafı olduğu belli.
Çünkü iktidarsız ağızlardan çıkıyorlar.
“İzin vermeyeceğiz,” diyorlar “Biz burada oldukça asla,” diyorlar ama boş.
Kimsenin onlardan izin istediği yok.
Onlar oldukça, asla olmayacak tek şey ise AKP’nin yapmak istediği herhangi bir şeyi CHP’nin gücüyle yapmaktan vazgeçmesi.
CHP, Türkiye’nin siyasi tiyatrosunda bir figürandır.
CHP, bütün mermileri kurusıkı olan piştovdur.
CHP, AKP’den bile fazla, Türk demokrasisinin iflas ettiğinin kanıtıdır.
*
AKP sırtlan, MHP çakal, HDP kurt ise, CHP tahta attır.
