Türkiye’ye ilk defa 1961’de gittim. Siyasal Bilgiler Fakültesi’nde okuyacak, diplomat olacaktım.
Okudum ama bu arada Kıbrıs’ta olaylar patlak verdiği için adaya dönüp Dışişleri Bakanlığı’na giremedim. Türkiye’de kaldım, tesadüfen gazeteci oldum ve neredeyse 55 yıldır bu işi yapıyorum. 
Gazetecilik bana Türkiye’yi yakından izleme fırsatı verdi. 
Hiçbir parti veya siyasi görüşe angaje olmadım. 
 
Türk vatandaşı değildim. Ve daha çok yabancı medyaya çalıştığım için farklı bir bakış açısına sahiptim. Bunu, olaylara uzaktan ve yansız bakmak olarak tarif edebilirim. 
Size söylemek istediğim şudur: Benim onu yakından izlediğim bu yarım yüzyılı aşkın sürede Türkiye hiç değişmedi. Evet, ekonomide bir miktar büyüme, yaşam standardında az çok yükselme oldu. Ama Türkiye zenginleşme yarışına hemen hemen onunla aynı yıllarda başlayan İrlanda, İspanya, Güney Kore ve Singapur’dan fersah fersah geride kaldı.
Onlar kalkınmış ülkelerin arasına katıldı, Türkiye “kalkınmakta olan” ülke olmaya devam etti.
 
Türkiye benim orada yaşamaya başladığım yıllarda da bugün de hep ekonomik krizin ya içinde, ya eşiğinde, ya da IMF destekli 
kurtulma çabasında idi. 
Yüksek enflasyon, işsizlik, devalüasyon, çok partili demokratik rejimin fon müziği oldu. Eğitim kurumları, birkaç istisna hariç, her aşamasında düzeysiz, cehalet hep yaygındı. Yargı, kalitesiz ve hep yürütmenin emrinde oldu. Kürtler ve Aleviler her zaman ikinci sınıf vatandaş idi, öyle kaldılar. 
Bu sürecin, yani Türkiye’nin sürekli olarak krizden krize sürüklenmesinin, en ilginç tarafı sorgulanmaması, nedenlerinin araştırılmamasıdır.  
 
Çoğunluk durumdan şikâyetçi, ama kimse neden tekrar tekrar aynı krizi yaşıyoruz diye sormuyor. 
Kimse bunun olmaması için çarenin ne olduğunu araştırmıyor. Mevsimler gibi şaşırmayan bir düzenle gelen krizlere tedavisi olmayan bir hastalık gibi tahammül ediliyor.
AKP Türkiye’yi krize sürükleyen ne ilk partidir ne de son parti olacak. O gitsin CHP gelsin temelde hiçbir şeyin değişmediğini göreceksiniz. 
Türkiye bu dertlerinden bütün siyasi partilerin bir araya gelerek sorunları dürüstçe tespit etmesi ve çare uygulaması ile kurtulabilir. İrlanda bu yöntemle yoksulluktan kurtulup Avrupa Birliği’nin en çok denizaşırı yatırım çeken ülkesi oldu. İspanya bu şekilde demokratikleşti ve zenginleşti. 
Ne yazık ki Türkiye’nin bu süreci yaşaması mümkün değil. Çünkü biz Türkler bağımsız düşünme yeteneği zayıf, uzlaşma kültürüne sahip olmayan Müslüman Orta Doğu insanlarıyız. Bizim için acı çekmek, düşünmekten kolaydır. 
Düzen devlet kaynaklarının talanı üzerine kurulu olduğu için demokratikleşmek, yargı bağımsızlığı, kuvvetler ayrılığı, kaliteli eğitim söz konusu olmayacak. 
Bu nedenle… Eziyet çekmeye devam. 
Biz Kıbrıslı Türkler de, askeri bir Amerikan deyimi ile, collateral damage’iz: Hedeflenen dışında zarara uğrayan, operasyonun amacı olmamasına rağmen öldürülen ya da yaralanan…