Bu sabah yataktan ormanda yürümeye ve ikincil olarak da önce yol üstünde bir markette durup eksik olan ufak tefek birkaç şeyi satın almayı planlayarak kalktım. 
Market ne kalabalık ne tenha idi.
Aldıklarını kasadan geçirmekte olan yaşlıca bir çiftin arkasında sıraya girdim. 
“Bir tek çöp torbası almaya girmiştik, bin liralık alışveriş yaptık,” dedi kadın kasiyer kıza.
“Hep öyle derler,” dedi o. 
“Artık on gün dışarı çıkmayız,” dedi kadının kocası.
Alışveriş tamamlanmış, ödeme kalmıştı.
Tepeleme dolu alışveriş arabasını kapıya doğru iterek “ben arabaya gidiyorum,” dedi kadın.
Kocası, hesabın yarısını nakit, yarısını kartla ödemişti ve kasiyerin ondan iki yüz lira eksik tahsil ettiğinin münakaşasını yapıyordu. 
“Sizi de bekletiyoruz,” dedi bana.
“O sabırlıdır, bekler,” dedi kız. Adama da “Hesap tamam,” dedi.
“İki yüz lirayı cebinden ödeyeceksin ama,” dedi adam.
“Öderim,” dedi kız sakin bir sesle. “Hesap tamam.”
 
Aylardan beri, biraz da başka yerlerde yürüyeyim diye genellikle yürümek istediğimde yolunu tuttuğum ormana gitmemiştim.
Pencereyi indirir indirmez yüzüme vuran kokuyu alınca pişman oldum.
Ormanda sadece orada olan bir şey var.
Yürümeye başladım. Çamların arkasında çığlıklar atarak tanımadığım iri birkaç kuş uçuşup kayboldu. Başka yerlerden çığlıklarını duymaya devam ettim. Uzakta kumrular ötüyordu. Yol kenarında küçük parmağımın bir boğumu boyunda çiçekler vardı. Bir yerde orkideler gördüm. Ama beni en çok saran sessizlik, insan ürünü hiçbir makinenin gürültüsünün olmaması oldu.
Bir saat kadar yürüdükten sonra yere uzanıp başımı bir çamın köküne dayadım. Gündüzleri sesi ender duyulan bir baykuş öttü bir yerlerde. Tam karşımda bir arı insansız hava aracı gibi dakikalarca aynı yükseklikte hızla gidip gelerek, durarak sanki altındaki toprağın fotoğrafını çekiyordu.
İçimden hep orada olmak geldi ama biliyorum ki bütün güzellikler idareli kullanılmalıdır. İnsanın bulunmaktan sıkılmayacağı yer yoktur. Bu nedenle cennet diye bir yer olamaz veya varsa oradaki kişi insan değildir.
Eve geç döndüm ama hava o kadar şeker gibi idi ki canım içeri girmek istemedi. 
Akşam oldu. Havada bir karaltı gördüm. “Boş bir zarf kadar hafif” bir yarasa tam karanlık olmasını beklemeden havada karın doyurma turlarına başlamıştı. 
Felsefeci Thomas Nagel yarasa olmanın nasıl bir şey olduğunu anlayabilmek için tek yolun yarasa olmak olduğunu söylemişti. Yarasa hakkında her şeyi bilsek bile sadece o bilgilerleyarasa olmanın nasıl bir şey olduğunun bilincine varamazdık.
Thomas Nagel olmanın nasıl bir şey olduğunu anlayabilmek için Thomas Nagel olmak gerektiğini düşünen yarasa olduğunu sanmıyorum. Yapacak daha iyi işi vardır.
 
O gece, günü yapmaya değer bir şey yaparak iyi geçirdiğimi düşünerek uyudum. Hesap tamamdı.