Kırk beş yıl federasyon rüyası gören Kıbrıslı Türkler Crans Montana fiyaskosundan sonra bir ara uyanır gibi oldular, ama rüya görmek gerçekleri görmekten zevkli olduğu için yeniden uykuya daldılar.
Bu defaki rüyanın adı “iki ayrı devlet”tir. 
Federasyonun ne anlama geldiğini hepimiz biliyoruz. Ama “iki ayrı devlet,” ne? 
Şu anda adada iki devlet var. Biri tanınan Kıbrıs Cumhuriyeti, diğeri sadece Türkiye’nin tanıdığı, KKTC.
Buna rağmen iki ayrı devlet istediğimize göre KKTC’nin gerçek bir devlet olmadığını kabul ediyoruz. 
Konuyu Rumlarla oturduğumuz müzakere masasına bir çözüm önerisi şeklinde koymak niyetinde olduğumuza göre onlardan bizi devlet olarak kabul etmelerini isteyeceğiz. “Bizi devlet yapın,” diyeceğiz. Ama onlar bunu kabul etmeyecekler. 
Etmeyeceklerini resmen beyan ettiler. 
Tek engel onlar değil.
Rumlar bizi devlet olarak kabul etse de otomatik olarak devletler ailesine katılamayız. 
Devlet olmanın birinci adımı başka devletler tarafından tanınmaktır. 
 
KKTC’nin bir başka devlet tarafından tanınma olasılığı yoktur, çünkü Türkler için “Barış Harekâtı” olan 1974 operasyonu, dünya devletlerinin gözünde bir azınlığa devlet kurdurmak amacıyla bağımsız bir devletin topraklarının zorla ele geçirilmesidir.
KKTC’yi tanımak, uluslararası arenada, devletlerin azınlıklar lehine müdahale hakkını yasallaştırmak anlamına gelir. Bir teamül yaratır.
Birleşmiş Milletler’e üye olan 193 devletin neredeyse hepsi azınlık barındırmaktadır. Bunların Türkiye dâhil hiçbiri, böyle bir teamülün yaratılmasını onaylamaz.
Türkiye ile çok yakın ilişkisi olan Azerbaycan, Afganistan, Katar, Libya, Pakistan gibi ülkelerin bile KKTC’yi tanımamasının nedeni budur.
Bitmedi.
Yeni bir devletin Birleşmiş Milletler’e 
katılabilmesi için Güvenlik Konseyi’nin 15 üyesinin en az dokuzundan olumlu oy alması, beş daimi üyenin hiçbirinin olumsuz oy vermemesi gerekir. Daimi üyeler ABD, Britanya, Çin, Fransa ve Rusya’dır.
Bunlardan hiçbiri, belki tarafsız kalabilecek Britanya dışında, KKTC’ye olumlu oy vermez.
 
Avrupa Birliği’nin, BM’de devlet statüsü kazanmamış olan bir entiteyi üye yapması söz konusu değildir.
Görüldüğü gibi “iki ayrı devlet”e giden yol kapalıdır.
“İki ayrı devlet” dünyanın nasıl çalıştığını anlamak istememenin ortaya çıkardığı bir kandırmaca, kulağa hoş gelen bir demagojidir. 
Vakit kaybettirmekten başka bir işe yaramaz.
Kıbrıs sorununu çözmek için Rumlarla uzlaşmaktan başka çare yoktur.
Anastasiades, Akıncı ile yaptığı son görüşmelerde bu uzlaşmanın “gevşek federasyon” çerçevesinde elde edilebileceğini söyledi.
Gevşek federasyonda savunma, güvenlik, dış politika, ekonomi gibi temel fonksiyonlar dışında, her iki toplum,  bölgesinde “geniş idari özerkliğe” sahip olacak, yani diğerinin müdahalesi olmadan kendini yönetecek. 
Bu, bugünkü durumumuzu korurken Avrupa Birliği’ne dahil olmamızı sağlayabilecek bir uzlaşıdır. Ama ne yazık ki klasik bir federasyon fanatiği olan Mustafa Akıncı bu öneriyi dinlemedi bile.
 
Öyle görünüyor ki onun yerine geçen ve Ankara’nın buyruğundan bir milim sapacak iradeye sahip olmayan Ersin Tatar da dinlemeyecek.
Özetleyecek olursam, bu koşullarda Kıbrıs Türkü’nün önünde iki seçenek var: Kabul edilme şansı sıfır olan önerilerle vakit öldürmek  - ki bu olasıdır. Veya Türkiye tarafından ilhak edilmek - ki bu daha da olasıdır.