Bir arı çevremde vızıldıyor.
Bir çiçeğe girince sesi kesiliyor, bir başka çiçeğe gitmek için kalkınca gene başlıyor. 
Vites değiştikçe motor sesi nasıl değişirse kanatlarının çıkardığı ses de yaptığı manevralara göre oynuyor. Sanki direksiyonu ve hız pedalı var.
Güneşin sıcaklığı onu kovanından dışarı çıkardı.  
Başka uçarlar da aynı çağrıya uymuş. 
Yeşilliklerin üzerinde küçük, tanımadığım sinekler uçuşuyor, birbirlerinin çevresinde, kim bilir ne amaçla. 
Dün de yeni açmaya başlayan siklamen çiçeklerinde tanımadığım, arı vızıltısına benzer sesler çıkaran minik uçarlar görmüştüm.
Güneş beni de çağırdı: Üstüm çıplak bahçede oturuyorum.
Bir kelebek oturduğum sandalyenin önündeki sandalyenin üstüne konuyor. Bir süre orada duruyor, sonra başka bir kelebek gelip çarpar gibi yapıp onu alıyor ve kelebeklerin acayip inişli çıkışlı uçuşlarıyla arkamda kayboluyorlar.
Banttan ezan duyuluyor, ardından hoca minarenin mikrofonlarından sokağa çıkma yasağına uymanın önemine dair bir bildiri okuyor.
Kelebek dönüp eski yerine konuyor. Kanatlarını açıp kapatıyor bir süre, belki denge bulmak için, sonra kanatları V şeklini alıyor. Kahverengi, turuncu ve beyaz benekleri var.
Karşılıklı güneşleniyoruz.
Bu yılki erkek modası toprak renkleri imiş, tıpkı bu kelebeğin tonları gibi. Doğaya dönüşü veya onu hatırlayışı çağrıştırmak için bu seçimin nedeni. 
Şık erkek giyiminde kahverengi şehirlerde kullanılmaz, kırsala aittir. Bu kural Covid-19 aşkına bozuluyor mu?
Sevdiklerimizle bir araya gelememek bize yoksun kaldığımız temasların ve birlikteliklerin ne kadar değerli olduğunu öğretecek mi? Küslüklerin, dargınlıkların, kavgaların, hoşgörüsüzlüklerin, ihtirasların abesliğini kavrayacak mıyız? 
 
Ders almak insanın en güçlü yanı değil. Bunu da unutur, diye düşünüyorum. Tabii Covid-19 kalıcı olup kendini unutturmamaya kararlı değilse, ki o da mümkün.
Kelebek kalkıp dizimin üstüne konuyor. Ama elim fotoğrafını çekmek için telefonuma uzanınca kalkıp yerine dönüyor.
Arı hep yakınlarda.
Arı olmak aynı işi, aynı biçimde, hayat boyu yapmaktan sıkılmamak demektir.
Arı, arı olmak için gerek duyacağı bütün özelliklerle donatılmış olarak dünyaya gelir. 
İnsan ise boş doğar. Bütün yaratıklar arasında bir tek odur dünyaya hazır gelmeyen. Kendi kendini donatmak, ne olacağını tayin etmek durumundadır. 
İşi zordur. 
Teni ihtiyaçlarla doludur. 
İster ve elde eder ve doymaz. 
İster ve elde edemezse sapkınlaşır. Kendine de başkalarına da şiddete gider. 
Teni hiç büyümez, hep istek dolu, hep ham kalır. 
Havanın Şubat’ta bu kadar sıcak olması hayra alamet değil. Ama bunu düşünmeyeceğim bugün. Hayata dönen uçarlar gibi ben de sıcağın keyfini çıkaracağım.