Halktan topladığı vergilere dayanmayan bir devletin halka ihtiyacı yoktur. 
KKTC böyle bir devlettir – devlet de değil, devlet olmaya talip, devlet olmayı ümit eden, devlet benzeri bir kuruluştur aslında, ama esas konumuz bu olmadığı için bunu bir tarafa bırakalım.
KKTC’de hükûmet halkın vergilerine değil, Türkiye’nin geri almayı beklemeden yolladığı paralara dayanmaktadır. Halkın büyük bir bölümü memur, emekli veya başka bir şekilde devletten 
maaş aldığı için büyük çoğunluğun geçim kaynağı da Türkiye’nin hibeleridir.
KKTC’nin petrolü yoktur ama petrolden de değerli olan bir kaynağı vardır: Türkiye.  
Petrolü yerden çıkarmak, rafine etmek, pazarlamak gerekir. Türkiye’den para koparmak için elinde dilenci çanağı, TC  
Büyükelçiliği’ne veya Yardım Heyeti’nin kapısına dayanmak yeter: eğer haysiyetsizseniz zor bir iş değil. Hem kolay hem kârlı, çünkü TC’den gelen paralardan en büyük payı önce onu dağıtanlar, yani politikacılar ve bürokratlar alıyor. 
Sürekli geri ödemesi olmayan kredi çekmekten daha tatlı ne olabilir, çalışmak istemeyenler için?
Türkiye’nin petrolle karşılaştırıldığında ikinci büyük bir avantajı var: Petrol rezervleri kısıtlıdır, tükenir. Türkiye tükenmez.  
KKTC Hükûmeti’nin TC tarafından finanse edilmesinin sonucu, iktidardakilerin halkın refahı veya başka bir şekilde iyiliği için çalışmasına gerek bırakmamasıdır.  
Bir siyasi partinin veya hükûmetin halktan aldığı puan ekonomik performansına bağlıdır. KKTC, otokratik ülkeler dahil her yerde geçerli olan bu kuralın istisnasıdır. 
Türk tarafının en büyük partisi olan Ulusal Birlik Partisi – ki ya bugün olduğu gibi iktidardadır ya da iktidara gelmek için komplo hazırlamaktadır – kokuşmuş, rüşvet ve yolsuzluğa, adam kayırmaya ve partizanlığa batmış köhne bir kurumdur. Bu partinin önde gelenlerinin birinci kaygısı bir pozisyon kapmaktır. Bir şey yapmak için değil, bir şey olmak için siyasete girmiştir. Bu nedenle iktidarın bir parçası olmak için yapamayacakları şey yoktur.
Ama bir iş yapmak isteseler de yapamazlar çünkü çoğunlukla çapsızdırlar. Entrikacıdırlar. Kitap okumazlar, dil bilmezler, dünyayı tanımazlar, bilgileri, derinlikleri sığdır. Siyasi ahlaktan çok azı nasip almıştır. 
Bu saydıklarım, birkaç istisna hariç, hemen hemen bütün siyasi partiler ve politikacılar için geçerlidir.
Yolladığı paraların maksat dışı kullanılmasından ve çalınmasında bıktığı için son birkaç yıldır maliye bakanını Ankara doğrudan kendi tayin ediyor. 
Aslına bakacak olursanız, bakanların tamamı Ankara onaylıdır. Son Başbakan Faiz Sucuoğlu, Bakanlar Kurulu’nu Cumhurbaşkanı Ersin Tatar’a sunmadan önce TC Büyükelçiliği’ne uğrayıp seçtiği kişiler için “olur” aldı.
Bu kadar berbat ise halk neden durmadan UBP’ye oy veriyor diye sorabilirsiniz haklı olarak. 
Cevabı çok basit: Çünkü Ankara UBP’yi destekliyor ve halkta Türkiye’den en çok parayı UBP koparır algısı var, ki yanlış değildir. 
Bütün pisliğini bilmesine rağmen Ankara hâlâ neden UBP’yi destekliyor? Çünkü UBP partilerin en itaatkâr ve bükülgenidir. 
Sonuç?
Her şeyi ile dökülen bir ülke. Ve Rumlardan elli yıl geri olmanın verdiği utanç – hiç olmazsa utanma duygusunu kaybetmeyenler için.