Yatağın kenarına oturmuş çayımı yudumlarken pencereden dışarı bakıyorum. 

Kuru dallarının arasından gördüğüm deniz, narlar yapraklandığı için artık gizli. Onun yerine nar bana, kırmızısı sadece onda bulunan çiçeklerini ve ilk açıldığında kırmızıya çalan körpe yapraklarını gösteriyor. Deniz kadar güzel.

Bu nar ağaçları burasını satın aldığım zaman da vardı. Dokunmadığım için uzadıkça uzadılar. Pencereye biraz daha yakın olsalar uzanıp çiçeklerine dokunabilirim. Yakında narları kesemeyeceğim kadar yüksekte olacak. Kuşlara ve tarla farelerine kalacaklar.

Denizle aramda duran asırlık dut, ama, kurudu. Yaprak açmayalı ikinci ilkbahar. Yıllarca önceden karnı yarıktı. İçine toprak doldurup çiçek ektim. Sağa sola sarkan dalları ile, taşa dönüştürülmüş, artık uçmayacak bir kuşu hatırlatıyor bana. 

Ancak onu kesmeyeceğim. Canlılığını yitirmiş olsa bile bahçenin bir parçası. Orada duracak ve börtü böceğe yuva olacak. Ta ki kendiliğinden parçalarına ayrılıp dağılıncaya kadar.  

Dün gövdesindeki deliklerden birine orasını yuva yapmış bir kertenkelenin girdiğini gördüm.  

Üzerine serçeler konup kalkıyor. Dallarında asılı, kuşların süratle boşalttıkları yemlikler var. Özellikle kenevir tohumuna bayılıyorlar. Sabah doldurursam öğleye bitmiş oluyor. 

“Galiba adadaki en tombul serçeler bizim bahçedekiler,” diyorum yattığı yerden pencerenin dışını göremeyen Espasito’ya. 

Yemliğin birine konduklarında aynı dala asılı kuzu çanı şıngırdıyor. 

Mağaranın yanındaki ulu badem ağacında ve onun biraz ilerisindeki çamda yuvalanan kumrular var. Günün değişik saatlerinde ötüşlerini duyuyorum. Dün lâle saksısının altındaki çanaktan su içiyorlardı. Beni görünce başlarını çevirip utangaçca baktılar. 

Bazen bahçenin derinliklerinden tanımadığım kuşların sesleri de geliyor ama sahiplerini görmek mümkün değil. Belki başka diyarlardan … Ahmet Haşim’in (1887-1933) şiirini biraz çarptırarak … Âlemlerimize sefer eyleyen kuşlardandırlar. 

Bunlardan birinin sesini bu yazıyı yazarken mutfağın önündeki limon ağacının oradan duyuyorum ama kalkmıyorum, çünkü göremeyeceğimi biliyorum. Hareket ettiğimi fark edince yok olacak.

İlk yıllarda bahçeye keklikler de inerdi. Tilki görürdüm hatta tilkilerin bahçede yuvası olduğunu sanırdım. Ama tarlalar ev, yollar arabalarla dolunca gelmez oldular, hayatımda hüzünlü bir boşluk bırakarak.

Burasını otuz sekiz yıl önce aldığımda bahçe kapısının önündeki tarlada göçmen bir kuş olan ibibik görmüş ve şaşkınlık ve sevinç duymuştum. İbibiği yaz aylarında birkaç yıl daha gördüm, sonra hiç görmedim. 

İbibik tasavvuf teriminde mürşid, Tanrı’ya giden yolda müritlere rehberlik eden ermiştir.  

On İkinci Yüzyıl’da İran’da yaşayan Ferîdüddin Attâr’ın yazdığı Kuşların Toplantısı (Manṭıḳu’ṭ-ṭayr) adlı tasavvufî mesnevisinde kuşlar onları “nizam ve intizama“ kavuşturacağına inandıkları Simurg’u bulmak isterler. İbibiği rehber olarak seçerler. Otuz kuş hariç diğerleri zorluklu yolda telef olur. 

Şiirin amacı Allah’a varan manevi yolculuğun güçlüğünü anlatmak ve yolculuğu başarı ile tamamlayan müridin kendine vardığını göstermektir. Tasavvufta  “Gerçekte her şey birdir ve bir her şeydir.”