Evimden Çatalköy’e giden yollardan birinin üstünde taş duvarlar arkasında, geniş bir bahçe, bahçede büyük bir ev vardı. 
Duvara paralel çardakta asma, bahçede evin ihtiyaçları için bostan ve meyve ağaçları vardı. 
Oradan geçtiğimde bunlarla uğraşan bir adam ve onun peşinde koşan bir çocuk görürdüm.  
Sonra görmemeye başladım. Asma kurudu, bostan kayboldu. Ev taş duvarının arkasında, durak yeri olmaktan çıkarılmış bir tren istasyonu gibi, insansız ve sessiz kalakaldı.
Birkaç ay önce taş duvar aşağı indi, ev yıkıldı ve bahçeye, etrafa inşaat pisliği saçılarak, büyük villalar yapılmaya başlandı. Duvarın arkasında duran yaşlı zeytinler etraflarındaki toprak kaldırılarak, bacaklarından eteği çekilip alınmış bir kadın gibi, kökleri dışarıda çıplak vaziyette kaldı.  Sanırım orası otopark olacak. Zeytinlerin bu hâlde yaşayacaklarını sanmıyorum. 
“Bana ne yapıyorlar görüyor musun?” diyor şimdi geçerken bahçe.
Evimden Girne’ye giderken sol tarafta bir arsa vardı. Büyük bir süratle iki katlı bir bina yapıldı oraya. Bitmemiş duvarlarına yakında kafe olacağını müjdeleyen bir pano asıldı. Dün önünde bırakılan geniş alana beton dökülüyordu. Kuruyunca üstünü kaplayacak beton bloklar ise kaldırımdaydı.
Köyümle Girne’nin doğusuna yapılan büyük okul kompleksi de bitti bitecek. Geniş bir yolun sağına ve soluna yayılmış İslam mimarisinden esinlenmişe benzeyen alçak binalar var. Görebildiğim kadarıyla ne bir tek ağacı var ne de ağaç dikmek için yeri.
Girne Hastanesi’nin arkasında yeni yapılmış şık yeni bir ilkokul var. O da, sokaktan göründüğü kadarıyla, diğerleri gibi sırf beton ve tuğla.
Çimento sudan sonra dünyada en çok tüketilen materyaldir. 
Geçtiğimiz 60 yılda üretilen plastik toplamı sekiz milyar tondur. Çimento endüstrisi bu miktarı her iki yılda bir üretir.
Çimento endüstrisi bir ülke olsaydı, ABD ve Çin’in ardından dünyanın üçüncü en büyük karbon salınımcısı olurdu. Bir hesaba göre insanın yere döktüğü çimento yeryüzündeki bütün ağaç, çalı ve diğer yeşilliğin kitlesinden daha büyüktür. 
Şehirlerde çimento asfaltla beraber güneşin sıcaklığını emip arabaların ve klima ünitelerinin çıkardığı gazları içerek sıcaklık adası denilen olguyu yaratır. Şehirleri bazı yerlerde kırsal yerleşim yerlerinden 5-7 derece daha sıcak yapan bu olgudur.
Bu gerçeğin farkında olmayan KKTC dışında kaç ülke kaldı?
İklim felaketi nedeniyle dünyanın birçok yerinde hummalı bir ağaçlandırma kampanyası var. Bu kampanyanın bir parçası yol ve tarla kenarlarını otlara ve yabani çiçeklere ayırmaktır.
Anavatanı gibi gittikçe geri, modern dünyadan kopuk bir ülke hâline gelen KKTC bu akımın tamamen dışındadır. 
Hükûmetin gündeminde KKTC’yi yeşillendirmek gibi bir konu yoktur. 
Son on küsur yılda üzeri betonla kaplanan alanlar, 
ağaçlandırılanların katbekat üzerindedir. 
Kıbrıslı Türkler, sıkıntı veren bir inatla, geri kalabilecekleri her sahada geri kalmakta ısrar ediyorlar.