Adamın biri karısının kedisinden nefret ediyormuş. Ondan kur-tulmaya karar vermiş. 
Bir gün karısı arkadaş ziyaretine gidince kediyi arabaya atmış ve beş altı mahalle gittikten sonra kapıyı açıp salıvermiş. Eve döndüğünde kediyi yatağın üstünde uyuyor bulmuş. 
Bir süre sonra kadın arkadaşlarıyla sinemaya gidince kedi gene kendini arabada bulmuş. Bu defa adam bayağı uzak bir semte gidip kediyi araba-dışı etmiş. Eve döndüğünde kedi yatağın üzerinde uyuyormuş. 
Kadın Cumartesilerini anne babasıyla geçirirmiş. Bir Cumartesi sabahı çıkınca adam kediyi arabaya atmış ve dolambaçlı yollar-dan şehrin en ücra semtlerine giderek varoşlarda bir yere bı-rakmış. 
O akşam kadın döndüğünde kocası evde yokmuş. Gece yarısına doğru telefon çalmış.
“Kedi evde mi?” diye sormuş adam.
“Evet.”
“Telefona verir misin? Kayboldum. Bana yolu tarif etsin.”
Bu fıkrayı ilk duyduğumda çok gülmüştüm. Geçenlerde hay-vanların neden kaybolmadığına dair bir yazı okuduktan sonra* bunun abartılı olsa bile doğru olabileceğini anladım.
Yazıyı yazan kişinin anlattığına göre kendinden önceki kiracının çok sevdiği bir kedisi varmış. Adam şehrin diğer ucundaki yeni evine taşınırken Billy arabadan kaçmış. Birkaç hafta sonra yaza-rın kapısına güm güm vurulmuş. Sıska, pis bir kedi kapıda du-ruyormuş. Fotoğrafını çekip eski kiracıya yollayınca kedinin Billy olduğu ortaya çıkmış. 
Sahipleri ile birlikte arabada giderken kaybolan bir başka ke-di, iki ay sonra 3.000 km’den fazla yol kat ederek evine dön-müş. 
Kediler, yarasalar, fok balıkları, kırmızı kuyruklu şahinler, mü-rekkep balıkları, penguenler, cıvık mantarlar, ağaç güveleri, so-mon balıkları, kırlangıçlar… Şu veya bu oranda dünyadaki bü-tün hayvanlar yön belirlemekte ustadırlar. Ve bilimciler şu veya bu oranda bu işi nasıl becerdikleri konusunda şaşkındırlar.
Modern aygıtlar ve uydu izlemeleri ile hayvanların nereden ne-reye gittiği artık tespit ediliyor, ama yollarını nasıl buldukları büyük oranda muammadır.
Daha büyük bir muamma, bazı göçmen kuşların daha önce hiç gitmedikleri hâlde nereye göçeceklerini bilmeleridir. 
Bir zamanlar Türkiye ile Mısır arasında bulutvari sürüler hâlin-de gidip gelen kelaynak kuşları, nesilleri tükenme düzeyine ge-lince kapalı alanlarda beslenmişler. Yıllar sonra bunlardan bir-kaçı göç zamanı serbest bırakıldıklarında yine Mısır’a gitmiş.   
Eş bulmak ve karın doyurmak ve av olmamak için bir yerden başka yere gitmek şarttır, bu yüzden yön bulma hayatta kalmak için önemlidir. Ve hayvanlar beyinlerinde pusula ve harita var-mış gibi A noktasından B noktasına kolaylıkla giderler. Ama ağırlığı üç gram ve göç yolu yaklaşık 6.500 km uzunluğunda olan Rufuos sinekkuşunun GPS’i neresinde olabilir? 
Hayvanların nasıl yol bulduklarına dair aşağıdaki İngilizce linkte, bu köşeye sığmayacak kadar kapsamlı, birçok bulgu ve tahmin var. 
Avcı, hayvanların bu mucizevi becerisinden haberdar olsa tüfe-ğini duvara asar mı dersiniz?

* https://www.newyorker.com/magazine/2021/04/05/why-animals-dont-get-lost