Bahçede oturuyorum ve rüzgârın salladığı ağaçları seyrediyorum.
Beni bu rüzgâr kandırdı da bahçeye çıktım.
Hava serinledi, sonbahar nihayet geldi sandım. Ama serinlemedi. Rüzgâr sallıyor ama serinletmiyor.
Düzenli sulanmayan ağaçlarda Nisan’dan bu yana süren yağmursuzluğun yaprak yorgunluğunu görüyorum, savaşın yerinden ettiği göçmen çocuklar gibi aç ve bitkindirler ve omuzları düşük.
Benim de. Benim de omuzlarım düşük.
Artık adada yazı üç değil dört ay olarak saymalıyız. Haziran, Temmuz, Ağustos, Eylül. Yoksa buna Ekim’i de mi katacağız?
Aklıma T. S. Eliott’un (1888-1965) Gerontion adlı şiirinin ilk iki satırı geliyor:
Here I am, an old man in a dry month,
Being read to by a boy, waiting for rain.
Buradayım işte, yaşlı bir adam, bir oğlanın ona kitap okuduğu, 
Kuru bir ayda yağmur bekliyorum.
Bana kitap mitap okuyan biri yok ama neredeyse onun kadar yaşlıyım, eğer Elliot’un yağmur bekleyen kişisi kendisi ise. 
Yağmur arzum ise onunkinden fazla olmalı. 
Bu çölleşen adada yağmur beklemediğim ay yok çünkü. Toprak susuz kalınca benim de ağzım kuruyor, ruhum yaprak düşürmeye başlıyor.
Şiirin başında Shakespeare’in (1564-1616) bir oyunundan bir alıntı var:
Thou hast nor youth nor age
But as it were an after dinner sleep
Dreaming of both. 
Senin ne gençliğin ne de yaşlılığın var
Ama sanki, bir yemek sonrası uykusunda gibi,
Her ikisinin de rüyasını görüyorsun
Ben de. Ben de ne biri ne de diğeriyim ve her ikisinin rüyasını görüyorum. 
Ama şu anda uyanığım. Gözlerim açık, yavaş yavaş Venüs’e dönüşmekte olan bir gezegenin kâbusunu görüyorum.
Geceleyin serin oysa, hatta sabaha karşı soğuk. Dağa bakan pencereleri kapattım dün gece yatmadan önce. Sabah da kışlık yorganı sandıktan çıkardım. 
Gecenin serinliği gündüz de devam edecek beklentisiyle bahçede çalışmak için iş elbiselerimi giydim, ama güneş yakıyor.
Çevremdeki ağaçların üç-dört tanesi dışında hepsini ben diktim. O üç-dört ağacın ikisi servi, diğer ikisi badem. Hepsi de yüz yaşını çoktan devirdi. Serviler belki iki yüz yaşını.
Bazen artık uğraşma bu bahçe ile, diyorum. Bırak mevsimlerle senin yardımın olmadan boğuşsunlar, toprak onlara ne verebiliyorsa onunla yetinsinler. Ama yeşil açgözlülüğüm aşırı. Bahçede olmayan ağaçlar alıyorum, düzenli bakılmazsa onlar çarçabuk kurur. Meyve ağaçları da, belki incir hariç. 
Bir de ben. Ben de kururum.
İşte sıcağa yenildim ve içeri döndüm. 
Vantilatörü açtım ve önüne oturdum.
Yardımcım mutfağı temizliyor ve evine haciz konulup sokağa atılan komşusunun hâllerini anlatıyor. Kocası hasta. Ada dışarıdan gelenlere kapatıldığı, işçiler memleketlerine döndükleri için çocuklarının işi azaldı. “Gene de şükür, hiç olmazsa harçlıklarını çıkarıyorlar,” diyor.
Thoughts of a dry brain in a dry season.
Kuru bir beynin kuru bir mevsimde düşünceleri, diye bitiyor Elliot’un şiiri.
Benim de yazım.