Ben doğduğumda Kıbrıs bir İngiliz kolonisi idi ve ben de bir İngiliz vatandaşçığı idim; her ne kadar bunun bilincinde olmasam ve kendimi münhasıran Türk saysam da. 
Hayatımın ilk dört beş yılını babamın orman bekçiliği yaptığı Trodos Dağı’nın kuzey eteğindeki Dillirga’da, Roişa (Yağmuralan) Köyü'nde geçirdim. 
Ortasından yaz kış akan bir dere olan Roişa, çam ormanının içine saklanmış küçük bir köydü.  Köylülerin hepsi Türk’tü ama Rumca konuşurlardı. Oynadığım çocuklardan öğrendiğim Rumcam Türkçemden iyi idi. 
Annem Hıristiyan ve Rum oldukları için Rumları sevmezdi, inatla Rumca öğrenmedi ve Rumlarla karşılaştığında bildiğini bildiğim “günaydın,” “hoş geldiniz,” “güle güle,” gibi birkaç basit kelimeyi de ısrarla kullanmadı. Bir gün okuldan eve geldiğimde ona Rumca konuşunca bana anısı silinmeyen bir dayak attı. 
 
Babam Rum kadar iyi Rumca konuşurdu. Karpaz’ın Litrangomi (Boltaşlı) köyündendi. Litrangomi’de Rum çoğunluğun kıyısında yaşayan birkaç Türk aileden birinin çocuğu idi.
Babam bir eğitim fanatiği idi ve beni okula başlama yaşından bir yıl önce köyün ilkokuluna yazdırdı. İlkokul, bir öğretmen ile bütün yaşlardaki çocukların öğrenim aldığı bir odadan ibaretti. 
Ben bu okulda birinci sınıfı bitirince babam daha iyi mekteplere gitmemiz için bizi Lefkoşa’ya taşıdı. Hisar’daki Ermeni Mahallesi’nde küçük bir ev tuttu. İlk defa Ermenilerle karşılaştım ve oynadığım çocuklardan Ermenice öğrenmeye başladım.
Annem evin küçük bahçesine tohumdan bir sıra mis çiçeği ekti.  Bitki kamışlara sarıla sarıla boyuma gelince mis gibi kokan beyaz, pembe, kırmızı, mor çiçekler açtı. Sanırım aşığı olduğum ilk çiçek eğer yasemin değilse muhakkak mis çiçeğidir.
Buna rağmen bu yıl ilk defa ekene kadar bahçeme mis çiçeği ekmemiştim. Aslında gene ben ekmedim de arkadaşım Hatice ve yardımcısı ektiler. Toprağı ve çiçeklerin sarılacağı kamışları da haftada iki defa uğrayan bahçıvan Ahmet hazırladı. Ben, o küçük evde olduğu gibi, sulama ve çiçekleri koklama görevini yüklendim.
Çiçekler açtı, mis gibi kokuyorlar. 
Yanlarından geçerken burnumu çiçeklere daldırıyorum. Koku, Roişa’yı ve Türklerle Rumların, Ermenilerin, Maronitlerin ve İngilizlerin bir arada yaşadığı, mis çiçeği gibi çok renkli eski günleri aklıma getiriyor.
 
Türk Rum çatışmaları başlayınca köylüler Roişa’dan kaçtı ve köy Rum tarafında kaldığı için bir daha dönemedi. Türkler gidince yakın köylerdeki Rumlar evleri yıktılar. Zamanla orman köye indi ve yıkıntılar ağaçlar arasında kayboldu. Anayoldan köye giden toprak yolda tabela olmadığı için bilen biriyle gitmezseniz bulamazsınız. 
O günlerden bu yana her şey değişti ve birçok şey yok oldu. Ama işte dini, milliyeti ve cinsiyeti ve kimseyle kavgası olmayan mis çiçekleri, “kim beni ekti, kim bana su veriyor” diye sormadan yaşamaya ve güzellik saçmaya devam ediyorlar ve belki de zamanın sonuna kadar edecekler.