Dizimin dibinden ayrılmayan okurlarım kısa bir süre önceki Muskatın Laneti adlı bir yazı yazımı hatırlayacaklardır. 
O yazıya konu olan bilgileri Hintli yazar Amitav Ghosh’un Muskatın Laneti (The Nutmeg’s Curse) adlı kitabını özetleyen bir yazıdan almıştım. 
Kitabı getirtip okudum ve muskat ağacının çıktığı Uzak Doğu adaları ile ilgili daha korkunç bilgiler edindim.
On Beşinci Yüzyıl’da başlayan büyük keşiflerin ardından Batılı ülkeler ulaştıkları yerlerdeki yerlileri ortadan kaldırmayı yasal ve dini bir hak olarak gördüler.
Bu düşünceyi ilk ortaya atanlardan biri, İngiliz feylesof ve devlet adamı Francis Bacon’dur (1561-1626). Bacon, herhangi bir medeni ülke için “millet olmayıp sürü olan bu insanları yeryüzünden koparıp atmak yasaldır ve Tanrı emrine uygundur,” buyurdu.
Avrupalıları Uzak Doğu’ya çeken en değerli meta baharattı. Baharatların arasında en değerli olanı da muskat. Muskat Endonezya’nın Pasifik Okyanusu’ndaki Banda Adaları’nda yetişen bir ağacın meyvesi idi. 
Hollandalılar 1600’ler civarında oralara vardıklarında muskatın sadece kendilerine satılmasını istediler. Yerliler ayak sürüdü. Başlarında bir kral veya şef olmadığı için Hollandalıların emirlerini uygulayacak biri yoktu. Çareyi şiddete başvurmakta buldular.
Banda halkını öldürdüler, öldüremediklerini sürdüler. Altmış sekiz muskat arazisi yarattılar ve Hollandalı çiftçilere dağıttılar. 
Muskatlıklarda çalıştırılmak üzere ada dışındaki birçok yerden, köleden farksız bir hayata koşulan işçiler getirildi. Hollandalılara muskat tarımını öğretmeleri için sürgün edilen Bandalılardan 530’u adaya geri getirildi. 
İşçiler o kadar kötü koşullarda çalıştırılıyorladı ki çoğu telef oluyor, her yıl adaya 5000-7700 yeni işçi getirmek gerekiyordu.
Hollandalılar arzuladıkları monopolü kurmuşlardı, ama çok zaman geçmeden işler sarpa sardı. Üretim çoğaldığı için muskat fiyatı düşmeye başladı. 
Çare yeni bir yok etme kampanyasında bulundu. Bu defa hedef muskat ağaçlarıydı. Şirket Banda Adaları dışındaki bütün muskat ağaçlarının kesilmesini emretti. 
İmkânsız bir işti bu. Bölgede binden fazla ada vardı. Ağaçların çoğu tepelerde, girilmesi zor kesif ormanlarda idi.
Kesim ile görevlendirilen valiler, merkeze yazıp onlara buyurulan işin imkânsızlığını anlatmaya çalıştılar ama dinlenmediler. “Devam,” emri aldılar. Ağaç soykırımı paranoyayı anımsatan bir ısrarla bir yüzyılı aşkın bir zaman sürdürüldü. Ama boşuna. 
Ağaç insandan değişik bir boyutta varlığını sürdürür. 
Kesilen ağaçların yerine yere düşen tohumlarından fidanlar fışkırıyordu. 
Fransızlar ve İngilizler yürüttükleri tohumlarla başka adalarda muskat plantasyonları meydana getirdi. 
Gitgide ağaçlar o kadar çok yere yayıldı ki bir zamanlar bu bitkinin sadece Bandalarda çıktığı neredeyse unutuldu. Artık muskat denince Barbados Adası ve Amerika’nın Connecticut eyaleti akla geliyor. 
Bir de muskat ticaretinin Avrupa’nın görkemli zenginliğinin üzerine inşa edilen canavarlıkların en unutulmuşlarından biri olduğu.