Noel yaklaşıyor. 

Ve burnuma Alman bir kadınla evli olduğum yıllardan gelen yavaşlama, tatil, hatta yumuşama kokusu getiriyor.  

Rum tarafında caddeler ve meydanlar ışıklandırılmaya, bazılarının boyaları dökülmüş Hıristiyanlık sembolleri ile süslenmeye başlandı. 

Abonesi olduğum yabancı yayınlardan neredeyse her gün Noel bağlantılı bir şey satın almaya davet ediliyorum. Bir tanesi kek bile satıyor.  

Hiçbir şeyin kutsal kalmayıp her şeyin ticarileştiği çağımızda, Noel’in İsa’nın yaş günü olarak kutlanmak yerine bir alma ve satma bayramına çevrilmesi beni şaşırtmıyor.

(Almak ve satmak, aklıma Svetlana Alexievich’in İngilizceye Second-Hand Time (İkinci El Zaman) olarak çevrilen kitabındaki bir anekdotu getirdi. Bir Rus askeri Afganistan’daki savaşta ağır yaralanır. Dayanılmaz acı içindedir. “Öldür beni,” diye yalvarır silah arkadaşına.  “Nasıl öldüreyim. Mermim kalmadı,” der o. “O sorun değil,” der yaralı asker. “Ben sana bir tane satarım.”)

Ben ailemden on yedi yaşında kopup yalnız yaşamaya başladığım için bayram seyranı çoktan unutmuştum. Alman eşim ise evimizde Noel, Yeni Yıl ve Paskalya yortusunun Alman usullerine göre kutlanması konusunda titizdi. Noel’de herkes herkese hediye alır, Paskalya yortusunda çocukların arayıp bulması için birçok köşeye çikolata saklanırdı. Bir defasında çikolataları Kuzguncuk’taki evimizin üst başında Fethi Paşa Korusu’nda, çalıların altına saklamıştık. 

Paketlenmiş hediyeler Noel gecesi çocuklar üst kata yollandıktan sonra yapma bir çam ağacının altına yerleştirilirdi. Yukarıda sessiz dururlarsa Christkind’in (Çocuk İsa) onlara hediye getireceği söylenirdi. Gelince çanını çalacaktı, o zaman aşağı inebilirlerdi. Karım hediyeleri yerleştirip pencereyi açar, çanı çalardı. Çocuklar inanılmaz bir süratle merdivenlerden aşağı iner, düşecekler diye ödüm kopardı. 

Selim ile Sara hediyelere kısaca göz attıktan sonra “Christkind nerede?” diye bağırırlardı.

“Şimdi pencereden uçup gitti,” derdi anneleri.

Çocuklar annelerinin bu sözleri üzerine pencereye koşarlardı ama dışarıda soğuk ve karanlıktan başka bir şey görmezlerdi. 

Çocukların bu büyülü yılları ilkokula başladıklarında sona erdi. 

Noel’in bir de fon müziği vardı: kız ve erkek çocukların söylediği bir CD’deki ilahiler. 

Artık hayatta olmayan, sağ iken Noel tatillerini bizimle geçiren kayınvalidem getirmişti bir defasında. Aralık boyunca dönerdi o CD.

 
Amazon’dan bir kopya da ben edindim. Şimdi bu yazıyı yazarken onu dinliyorum ve çocukların, gözleri fincan kadar açık, merdivenlerden aşağı koşuşu, yanıp sönen ışıklarıyla Noel ağacı, çok geçmeden gelecek olan misafirler için kaynayan tencerelerden çıkan buhar, hediye paketleri açılınca ortalığa saçılan kutular ve Noel motifli ambalaj kâğıtları geliyor gözümün önüne.  

Aralık’ta Hıristiyan Batı dünyası işi gücü bırakıp tatil havasına girer ve bu uyuşukluk Ocak’ın ortalarına kadar sürer. O yıllarda ben de haber peşinde koşmaz da yürürdüm çünkü muhabiri olduğum Financial Times reklam ve okuyucusu azalan sayfalarını kısar, dış haberlere ilgi duymaz olurdu.

Yıllar geçti üzerinden, ama Aralık geldi mi o yılların tembelliği beni hâlâ yakalıyor. 

Yakında tatile çıkarım, şimdiden haber vereyim.