Covid-19’un getirdiği kısıtlamaların benim için en zorlarından biri, Amazon.co.UK’den Lefkoşa’nın Rum tarafındaki posta kutuma yollattığım kitapların akışındaki aksama oldu. 
Aylarca ısmarladığım kitaplar – ve DVD’ler – gelmedi. 
Bunun üç nedeni vardı: Salgın dolayısı ile iki bölge arasındaki geçişlerin durdurulması, ulaşımda dünya çapında meydana gelen aksama ve İngiltere Avrupa Birliği’nden çıkmış olduğundan oradan gelen eşyalara gümrük uygulanmaya başlanması. 
Normal akışta haftada veya birkaç haftada bir paket aldığım için uzun salgın ayları süresince kendimi biraz bağımlılık yapan bir maddeden yoksun bırakılmış gibi hissettim. 
Bu üç engel de ortadan kalktı veya hafifledi ve kitaplarıma kavuştum.  
Şimdi yazı yazarken oturduğum koltuğun kenarındaki sandalyenin üzerinde tırmanmam gereken on iki kitaplık bir okuma tepesi var. 
Kitaplardan ikisi roman, ikisi otobiyografi, diğerleri nonfiction’dır. Nonfiction, araştırabildiğim kadarıyla, Türkçesi olmayan bir kelime. Belki en iyi “Roman olmayan yazın türü” olarak çevirebilirim. 
Na-roman demek isterdim ama ne yazık ki en faydalı öneklerden biri olmasına rağmen “na,” fes ve kolalı gömlek gibi, artık kullanılmıyor. 
Eğer ana dili İngilizce olan bir ülkede yaşasaydım kitaplarımı kitapçılardan alır, Amazon’a başvurmazdım. 
Gözden geçirmediğim bir kitabı sırf olumlu eleştirilere bakarak ısmarlamak riskli bir iştir ki -yıllardır bunu yapıyorum. Aldıkları iyi eleştirileri hak etmeyen çok kitap var. 
İyi eleştiri yapmak için iyi eleştirmen olmak lazım ki onlar da iyi yazarlar kadar ender bulunurlar. Çünkü, Gore Vidal’ın söylediği gibi “eleştirmen yazardan da akademisyenden de daha çok şeyler bilmelidir.”
İyi eleştiri hak etmeyen kitaplardan biri, elime geçer geçmez okumaya başladığım İrlanda’lı aktör Gabriel Byrne’nin Walking With Ghosts (Hayaletlerle Yürümek) adlı kitabıdır. Film kariyerinden, özellikle Coen Biraderler’den bahseder diye almıştım ama o, bu konulara hemen hiç girmemiş, daha çok ailesini ve çocukluğunu yazmıştı. Sıkıcı!
Tabitha Lesley’in Sea State (Deniz Devlet) adlı kitabı, tersine aldığı bütün iyi eleştirileri hak etmişti. Lesley, Kuzey Denizi’ndeki petrol sondaj kulelerinde çalışan erkeklerin hayatını anlatmak üzere yola çıkmıştı, ama sonunda kitap onlardan çok kendi hayatının ve dişilik arzularının kitabı oldu. Kısa zamanda bitirdim. 
Bugün Valérie Perrin’in Fransızcadan İngilizceye çevrilen, dünya çapında bestseller olmuş Fresh Water for Flowers (Çiçekler için Taze Su) kitabına başladım. Mezarlık bekçisi bir kadının hayatını anlatıyor. 
Ama esas gıdamı na-romanlar teşkil edecek. Öğrenme açlığımı giderecek olan bunlardır. “Giderecek” yanlış kelime esasında. Öğrenme açlığı giderilemez, sadece hafifletilebilir.  
Hiçbir konuda uzman değilim: Hiçbir konuda çok şey bilmiyorum ama birçok konuda birçok şey biliyorum.
Köşe yazısı yazmak benim için kitap okumakla el ele giden bir kendimi eğitme yöntemidir. İnsanın kendini eğitmesi, eğitimli olmanın tek yoludur.   
Bilmek iyidir. 
Merak etmediğim konu yok gibidir. Merak ettiklerimin dışında neredeyse bütün konular merakımı çekmeye adaydır. 
 Yanımdaki tepedeki kitaplar, Rüzgârın Doğal Tarihi’nden bir hastanede açlıktan ölmüş vaziyette bulunan matematikçi Kurt Gödel’in (1906-1978) biyografisine kadar birçok değişik konudadır. 
Bunları okuyarak can sıkıntısını önce kendimden uzak tutuyorum, sonra – umarım - yazılarımı okuma zahmetine katlananlardan…