Sabah altıda kalkmak kolay değil.
 
 
Güne erken başlamak için gece erken yatmıştım oysa. Ama uyanmak kolay olduysa da kalkmak olmadı. 
 
 
Bir süre yastık kucağımda, gözlerim kapalı, kalkıp yürüyüşe gitmek ile uykuya devam etmek isteklerimin cebelleşmesini izledim. 
 
 
Ağustosböcekleri çoktan uyanmış, ortalığı velveleye vermişti. Komşunun horozu ötüp duruyordu. Elinden gelse gelip tekme ile beni yataktan kaldıracaktı.  
 
 
Gecenin serinliği devam ediyordu. Bu serinliği kaçırmamalıydım.
 
Kalktım.
 
 
Sabahleyin ilk iş yürümek veya yüzmek, o gün kendimi iyi hissetmem için birinci şarttır. Uykumun kısa zamanda açılacağını, ağaçlar arasında yürümeye başlayınca iyi hissedeceğimi biliyordum. Erken kalkmanın acısı uzun sürmeyecekti.
 
Yollarda bayram tenhalığı devam ediyordu. 
 
 
Ormanda karşıma bisiklet üniformalı, bisikletli bir adam çıktı. Hızla yanımdan geçip gitti. 
 
 
Her nedense olağanüstü çirkin kasklar ve acayip şortlar ve üstler giymek bisiklet sürmenin koşulu oldu. 
 
Neden? 
 
Üniformayı almayanlara bisiklet satmıyorlar mı? Onu giymeyenleri bisiklet üstünden mi atıyor? Yoksa polis çevirip eve mi yolluyor?
 
 
Lisede, altı yıl boyunca ben ve okuldaki herkes okula bisikletle gittik. Normal elbiselerimizin içinde. Okul dışında da her yere bisikletle gidiyorduk. Pek otobüs, araba falan yoktu o günlerde. Ne birisi kask taktı ne de birinin bisikletten düşüp kafasını kırdığını gördüm veya duydum. 
 
 
Ne değişti?
 
 
Her şey ticarileşti. Dünya satma ve alma dünyası hâline geldi. Şirketler onlarsız yapabileceğimiz birçok şeyi bize kakalamakta uzman oldular, biz de onlarsız pekâlâ yapabileceğimiz şeylersiz olamayıza inanmaya başladık.
 
 
Nike, Adidas gibi şirketler kaç çeşit spor ayakkabısı üretiyor? Yürüyüş için ayrı, hızlı yürüyüş için ayrı, koşmak için ayrı, hızlı koşmak için ayrı, tırmanmak için ayrı, yarı maraton için başka, tam maraton için başka…
 
 
Bir de bunların hiçbirini yapmak için değil de şık görünmek için spor ayakkabıları var. Hepsi plastik, hepsi sağlıksız, hepsi kısa zamanda kokmaya başlayan.
 
 
Bende bunlardan bir tane bile yok. Ormanda yürüdüğüm ayakkabılarla sokakta yürüdüklerim aynı. Herhangi bir zararını görmedim. Ayakkabılardan da şikâyet gelmedi.
 
Dünya çapında bilgisayar oyunları endüstrisinin değeri 250 milyar doları aştı. Milyarı aşan sayıda her yaşta insan bilgisayar oyunu oynuyor. Bunun bir aşama ilerisi ve bana palavra gibi görünen Metaverse, bu afyon odasına giren insanların sayısını artıracak.
 
Ne büyük bir aldatmaca. Ne büyük bir yalan. Ne lüzumsuz bir iş.
 
 
Bu düşüncelerin hiçbirini ormanda düşünüp kafamı bozmadım. Eve geldikten sonra düşünüp kafamı bozdum. Hem satın almanın hayatın temel amaçlarından bir hâline gelmesine sinir oldum hem kendimin böyle bir amacı olmadığı hâlde buna sinirlenmeme.  
 
 
Püf!