Yürüyüşün sonuna yaklaşmakta iken ormanda değil, aklımın çöplüğünde yürüyor olduğumu fark ettim.

Sabahleyin Espasito’ya kahve, kendime çay yapıp yatağa götürüyorum. Yemekleri o yaptığı için küçük bir karşılık olarak. 

Sabahlığımın cebinde Espasito’nun aşağıda bıraktığı cep telefonu var. 

Dünya, güneşi yatak odasının penceresinden içeri alacak konuma geldiğinden beri perdenin sopasına asılı kristal prizmanın içinden geçiyor, o da duvarda oval, yuvarlak ışıkları dolaştırıyor. Espasito bunlara bakıp güzel hayaller kuracağına, daha kahvesinden bir yudum almadan telefonunu açıyor ve Duvar, Ekşi Sözlük, T24 gibi sitelerde haber avına çıkıyor. İlginç bulduklarını bana da naklediyor. 

Aklımı çöplüğe döndüren işte bu hiçbiri iyi olmayan haberler.

Normalde yürüyüşe çıkarken zihnimden bütün olumsuzlukları kovarım ve bu sabah saatlerinde ormanda yürüyecek zamana ve sağlığa sahip olduğum için gökyüzüne şükürler yollarım. 

Bu sabah nedense bunu yapmak yerine adımlarımı aklımın çöplüğüne attım. (Çünkü ne düşünüyorsan osun.) Ne ağaçların kokusunu aldım ne de sessizliği ozmoslayabildim. 

Bir ara çöplük fiziki olarak karşıma da çıktı. Ağaçların arasından art arda, arkalarında pis bir egzoz kokusu bırakarak Star Wars kılıklı beş motosikletli çıkıp geçti. Arkalarından içinde dört kişi bulunan bir UTV, onları izleyen dakikalarda iki ATV belirdi, hepsi gürültü ve egzoz dumanı salarak. 

(Eve döndüğümde araştırınca UTV’nin açılımının Utility Vehicle, ATV’nin açılımının All Terrain Vehicle olduğunu öğrendim. ATV “tüm arazi ve hava koşullarında çalışmak üzere tasarlanmış,” dört tekerlekli olarak üretilen gürültülü bir Allah’ın belasıdır. UTV aynı araçların üstünde kafes biçiminde karoseri olan, “ben motosiklet miyim araba mıyım” sendromundan mustarip çeşididir.)

“Ben niye bunları düşünüyorum yahu?” dediğimde dönüş yolunu yarılamıştım. 

Şükür moduna geçerek aklımı temizledim ve yürüyüşümü öyle bitirdim, ama pek zevk almadığımı düşünerek. 

Her zaman dışımızda olan, gidişatını etkilememiz imkânsız olayları sahiplenme tuzağına düşmeye hazır gibiyiz. Ve dışımızda olan, gidişatını etkilememiz imkânı olmayan olayların carpet bombing’i sosyal medya denilen ulaşım UTV ve ATV’leri aracılığıyla çoğalıp duruyor.

Saatlerimizi senkronize ettiğimiz için, arabaya vardıktan birkaç dakika sonra ben yürürken koşmakta olan Espasito nefes nefese geliyor.

Yanıma oturunca “Sana bir şeyi yasaklıyorum tatlım,” diyorum. “Okuduğun haberleri bana anlatma.”