Televizyon öncesi, Lefkoşa Surlariçi’ndeki o uzun ve gürültülü sokakta çoğu zaman birilerinin radyosu sonuna kadar açık olurdu ve gün boyu açık pencerelerden Türkçe şarkılar ve türküler yasemin kokusu gibi sokaklara dökülürdü. 
Sevdiğiniz şarkılar, sevmediğiniz şarkılar, nefret ettiğiniz şarkılar… Hepsini dinlemek zorundaydınız. 
Bizim memlekette TRT gibi kibirli bir kurum olmadığı için Münir Nurettin Selçuk’un Sessiz Gemi’sinden Abdullah Yüce’nin Yollar Niçin Bitmiyor’una ve Hafız Burhan’ın tüyler ürperten Makber’ine kadar her şarkı çalınırdı. 
Herkesin en çok tuttuğu bir şarkıcı vardı, ama galiba önce Münir Nurettin, sonra Zeki Müren bunların üstünde sevgilisi idi. 
Favori şarkılar da vardı. Arabesk’in babası veya dedesi sayılabilecek Abdullah Yüce’nin Yollar Niçin Bitmiyor ve Bu Ne Sevgi Ah, Bu Ne Istırap, şarkılarını özellikle erkekler çok severdi.  
Meyhanelerde duyulduklarında konyağı fazla kaçıran biri muhakkak "HADE CAVV!" çekerdi, onaylama babında. Artık bu nara atılmıyor – cibbana çalarak garson çağırmak gibi sandığa kaldırıldı.
Benim gibi iseniz, zamanla bu radyo şarkılarının hepsini ezberlerdiniz ve aradan altmış yıldan fazla bir zaman geçmiş olmasına rağmen hatırlar ve fısıldardınız – veya benim gibi arabada giderken yanınızda birisi olsun olmasın âniden söylemeye başlardınız. (Kimsenin arabama binmek istememesinin nedenini buna bağlıyorum.) 
O zamanlar daha çok kadınlar arasında “şarkı tutmak” diye bir şey vardı. “Bundan sonraki şarkı benim olsun,” derdiniz ve ondan sonra çalan şarkıyı aşk geleceğinize dair bir ön haberci kabul ederdiniz. “Rüzgâr kırdı dalımı,” çıkarsa geleceğinizin pek aydınlık olmayacağını düşünebilirdiniz. “Benimki güzel çıkmadı,” demek hakkınız olurdu.
 Bu kısa-pantolon yıllarımda şarkılar benim için de anlamlıydı çünkü bir kıza deli gibi âşıktım. Ümitsiz aşkıma dil verecek şarkılar arardım. Ve bulurdum. 
 Münir Nurettin’in söylediği, Ali Rifat Çağatay’ın Orhan Seyfi Orhon’un şiirinden bestelediği, Tereddüt şarkısı bunlardan biri idi.
 
https://www.youtube.com/watch?v=bjIIDvZRMCg
 
Sarahaten, acaba, söylesem darılmaz mı? 
Darılmak adeti, bilmem ki çapkının naz mı? 
 
Desem ki: 'Ben, seni..' , yok dinlemez ki, hiddet eder! 
Niçin? Bu sözde ne var? Sanki hiddet etse ne der? 
 
Desem ki: 'Ben, seni pek..' Ya kızar, konuşmazsa? 
Derim: 'Bu çektiğim insaf edin, eğer azsa..' 
 
Desem ki: 'Ben, seni pek çok..' Hayır, kızar bilirim, 
Tereddütüm acaba hiddetinden az mı elim? 
 
Desem ki: 'Ben, seni pek çok..' Sakın gücenme emi, 
Sakın gücenme, eğer anladınsa sevdiğimi…
 
Ama en sevdiğim şarkı gene Münir Nurettin’in seslendirdiği ve güftesini İsmet Bozdağ ile yazdığı Sen Şarkı Söylediğin Zaman idi.
 
Sen şarkı söylediğin zaman
Bahar içinde âlem, bahtiyardı can
 
Bir hilkat sabahı ki her şey beyazdı
Bir vazgeçiş senden gayrı her şeyden
Öyle bir an ki hayata doyulmazdı
https://www.youtube.com/watch?v=3M1BvWrxcco
 
Aşk hikâyem şarkıların anlatmadığı bir şekilde sona erdi. Kızı liseden alıp evlendirdiler. 
Kız gitti, şarkılar kaldı.