Çok eski zamanlarda bir ilkbahar günü bir kasabaya yaşlı bir kadın gelmiş. 

Yanında, yeryüzündeki bütün bilgelikleri ve bilgileri içinde bulunduran dokuz kitap varmış. 

Büyük bir torba altın karşılığında hepsini vereceğini söylemiş. 

Çevresini saran halk hem gülmüş hem de sinirlenmiş. Dokuz kitapçık için bir torba altın mı? Kalsın! 

“Nasıl isterseniz,” demiş kadın. “Ama gitmeden önce üçünü yakacağım.”

Çalı çırpı toplayıp meydanın ortasında bir ateş yakıp üç kitabı ateşe vermiş. Arkasına bakmadan kasabayı terk etmiş.

O yıl toprak iyi ürün vermemiş. Kar fırtınaları ve su taşkınlarıyla kış çok yaman geçmiş. Birçok insan ölmüş. 

Yaz geldiğinde kadın gene ortaya çıkmış. Halk çevresini almış ve alaycı sözlerle bilgelik satışları nasıl gidiyor, diye sormuş.

“İyi,” demiş kadın. “Geriye kalan kitapları size satabilirim. Ama fiyat yükseldi: iki torba altın.” 

Rezalet, diye bağırmış halk. Hepsini bir torba altına satıyordu, şimdi üçte ikisine iki misli altın istiyor. Ne fırsatçılık!

Kadın omuz silkmiş ve “Bana kim bir kibrit verecek?” demiş. 

Üç kitap daha yanıp kül olmuş.

Bir kış daha gelmiş ki bir öncesinden daha zorlu. Toprak ürünü iyice kısmış ve çok sayıda insan ölmüş.

Ama gene yaz gelmiş ve halkı rahatlatmış. Yazla beraber kadın torbasında üç kitapla geri dönmüş. “Dört torba altına satarım,” demiş.

“Ciddi olamazsın!” demiş matematiği güçlü halk.

Kadın “Biraz yakacak rica edeyim,” demiş.

Halktan “Dur!” diye bir haykırış gelmiş. “Sen o kitapları bırak, inceleyelim, aramızda değerlendirelim ve tartışıp o kadar altın eder mi karar verelim. Kesin bir gün veremeyiz ama ileri bir tarihte sonucu sana bildiririz.”

Kadın başını sallamış. 

“Demek kitapları istemiyorsunuz.” 

“Senin istediğin fiyatı kabul edemeyiz,” demişler. “O kadar altınımız yok. Gerçekçi ol.”

Kadın yakacak toplamaya başlamış. Kitapların ikisi çarçabuk kül olmuş.

Gene kış, gene yaz. 

Kadın köy meydanında görülünce halk etrafını sarmış. “Biliyoruz,” demişler. “Sekiz torba altın. Topladık. Bakınız işte burada.”

Kadın “On altı torba altın,” demiş. 

Halk isyan etmiş. “Biz sekiz hesapladık. On altı olmaz. Sende insaf yok mu?”

“On altı torba altın ucuz,” demiş kadın.

“Saçmalıyorsun!” 

Kadın kaşlarını kaldırıp çarpıcı bakışlarını bağıranlara çevirmiş.

”Bu kitapta altın ötesi altın var,” demiş.

Kasabalıların ona vermeyeceğini bildiği için kadın bu defa kibritini yanında getirmişti. Cebinden çıkarttı ve topladığı çalı çırpıyı tutuşturdu. Son kitabı ateşe atmak üzere iken müthiş bir vaveyla koptu.   

“Bekle! Belki biraz daha altın buluruz.”

Herkes evine koşmuş ve altıncıklarını gizledikleri yerlerden çıkarmış. On altı torba altını sürükleyerek getirmişler.
Kadın başını sallamış. Tarihe Sibylline Kitapları olarak geçecek cildin sonuncusunu uzatmış. 

İçindeki aklı ve bilgiyi kullanarak şiddetli kışları savuşturmayı ve toprağı eski verimliliğine evirmeyi ümit eden kasabalılar elinden kapmışlar.

“Umarız bu kadar altına değecektir,” demişler kadın bir ata yüklediği altınlarla uzaklaşırken.

Kadın arkasını dönmeden “Tabii değecek,” demiş. “Bir de yaktıklarımın içindekileri görecektiniz.”

Ve bu sözlerle bir daha dönmemek üzere, Sibel, kâhine, uzaklaşmış. İnsanları para aşkıyla kaybettikleri güzelliklerin, bilgeliklerin, bilgilerin ve çözümlenmemiş bilinmeyenlerin yoksunluğunda, akıllarını başlarına toplayıp geriye kalanları koruyacakları umuduyla bırakarak.

“SİBEL’İN KİTAPLARININ ANLAMI” Cumartesi günkü yazımda.