Son zamanlarda tek adam rejimlerinin ne büyük yıkımlara yol açabileceğinin mükemmel örneklerini gördük.
Rusya lideri Vladimir Putin ülkesini zafer ile sonuçlanması imkânsız, nasıl nihayetleneceği meçhul bir savaşa soktu. Türkiye lideri Erdoğan da TC’yi yönetimde kaldığı müddetçe sona ermesi neredeyse mümkün olmayan bir ekonomik krize sürükledi.
Tek adam rejimlerinin en büyük özelliği, liderlerini demokratik yollarla değiştirememeleridir.   
Bir başka özelliği, kapsamlı bir tartışma ortamında değişik hareket tarzlarını konuşmadan yola çıkmaları ve bu yolda başarısızlıkla karşılaşıldığında farklı yöne gidememeleridir.
Putin, Rus ordusunu Ukrayna’ya saldırtmakla hayatının hatasını yaptı. Erdoğan da yanlış ekonomik politikalarla fakirleştirici enflasyonu ve devalüasyonu beslemeye devam ediyor. 
İkisinin de başarı şansı çok az ise politikalarının değişme şansı daha da azdır. Geri adım atmak bir seçenek değil. Çünkü U dönüşü zaaf belirtisi olur ki bu, tek adamlar için öldürücüdür.
Lideri değiştirerek yol değiştirmek demokratik ülkelere hastır. Bunun en yakın örneği de Amerikalıların 2020 seçimlerinde Donald Trump’ı kapı dışarı edip saçma sapanlıklarla dolu yönetimine son vermesidir.
Gittikçe yaşlanan ve yalnızlaşan otokratik liderlerin kumandasında ülkelerin yıllar geçip yorgunluk belirtileri arttıkça daha iyi yönetilme şansı fazla değildir. 
Bu nedenledir ki birçok ülkede sınırlamalar vardır. Amerika’da başkan iki dönemden fazla seçilemez. Aynı kural Çin’de de vardı ama 2013’ten bu yana devlet başkanı olan Xi Jinping, hayat boyu lider kalacak şekilde yasayı değiştirdi.
Bunda şaşılacak bir şey yok: Çin var olduğundan beri hiçbir zaman demokrasi olmadı.
Çin örneğinin gösterdiği önemli şey şudur: Bir ülke tek adam kapanına yakalandı mı kurtulması kolay değildir. Tek adam kendini o kadar çok güçle donatır ki iktidarını devrilinceye veya bunayıncaya kadar sürdürebilir.
Tek adam rejimlerinin ortak özelliği muhafazakârlık, aşırı milliyetçilik, ırkçılık, dincilik ile entelektüel, kadın ve cinsel farklılık düşmanlığı gibi aşırılıklardır. 
Tek adam rejimleri hem bu düşüncelere sahip olanların desteğine sahiptir hem de bunları devlet politikası hâline getirir. Tek adam rejimlerinin azınlıklara tahammülü olmaz. Muhalifleri ezer. Yabancılara saygıları yoktur. 
Yirmi Birinci Yüzyıl’ın başından itibaren otoriter liderler Moskova, Pekin, Brasilia, Budapeşte, Ankara, Riyad ve Washington gibi başkentlerde bayrak açmakla kalmadı. Fransa, Almanya, İtalya gibi demokrasinin köklü olduğu ülkelerde de onları taklit etmeye hazırlanan politikacılar güç kazanıyor.
Bu nedenle “Otoriter rejimlerin dönemine mi giriyoruz,” sorusu gittikçe daha fazla sorulur oldu. Böyle bir tehlike olduğunu sanmıyorum. Yukarıda saydığım başkentler arasında bir tek Washington köklü demokrasi geleneğine sahip bir ülkede bulunuyor. Başta Moskova ve Pekin olmak üzere diğerleri ya hep diktatörlük idi ya da zayıf veya olmayan bir demokrasi geleneğine sahiptiler.
Tek adam rejimleri er geç çökmeye mahkûmdur. Aynı şeyi demokrasiler için söyleyemeyiz.