Vakitlerden sabahtır. 
Yavaş şeridi kullanarak Girne’den Lefkoşa’ya gidiyorum. 
Hem acelem yok hem de hız limitini aşanlara dudak bükmek, acaba aceleye neden ihtiyaç duyduklarını merak etmek istiyorum. 
Bu geri kalmış ada parçasında hızla ulaşılması gereken ne buluyorlar?  Ve neden bu pahalı arabalara küçük bir servet ödüyorlar? Hiçbir zaman dağlarda bayırlarda sürülmeyecek SUV’ları neden alıyorlar? 
Biliyorum aslında nedenini. “Benim bu dev Mercedes’i alacak kadar çok param olduğunu görün. Benimki seninkinden büyük.”
 
Birkaç gün önce yıllardan beri görmediğim bir lise sınıf arkadaşım aradı ve benimle yürümek istediğini söyledi.
“Benim arabayla gidelim dedi,” benim emektarı görünce. 
Onunki yeni kokan, pırıl pırıl, içi dışı tertemiz Alman SUV’larından biri idi.
Onu Beşparmak Dağı’nın içlerindeki toprak kalmış yollara yönelttim. Yola sarkan çalılar bazı yerlerde arabasını ellemeye başlayınca fena hâlde keyfi kaçtı. Durduğumuzda uzun uzun arabayı inceledi. Parmağını arabanın cildinde gezdirip, çizik aradı.
Hıh!
Bir daha beni aramaz.
 
***
 
Hava uçurumdan aşağı düşen bir kaya âniliğiyle ısındı ama yol kenarlarında, kuruma sırasına girmiş olmakla beraber, hâlâ kır çiçekleri var. 
Doğa durdurulamayan bir enerjiyle en ufak toprak bulduğu yerden fışkırıyor. Damlardan, asfalttaki deliklerden, taş duvarlardan, beton kaldırımlardan, Gönyeli taşlarının arasından, ağaç kovuklarından, tarla kenarlarından…
Temizleyiciden giysilerimi aldım, kitapçıya uğradım. Hava daha da ısındı. Rasgele bir lokantada küçük bir yemek yedim. Aynı yoldan geri dönmeye başladım. 
Tilkiciğin ölüsünü Boğaz’ı geçip tepeye tırmanırken yolun kenarındaki toprak şeritte gördüm.
Yola paralel boylu boyunca uzanmıştı, sivri burnu ile upuzun kuyruğu arasında. Dişleri görünüyordu, acı ile açık ve bir daha kapanmayacak ağzında. Ne güzel bir yaratıktı. Tüyleri parlaktı. Demek ki dün gece can vermişti.
Geceleri daha iyi görmek için göz bebekleri açılır. Bu sebeple karşıdan gelen bir aracın ışıkları daha çok göze girer ve bu da geçici bir görememe durumu yaratır. 
Arabanın göz kamaştıracak derecede parlak ışığı geceleyin yolun bir tarafından diğerine geçmekte olan tilkinin gözünü bu şekilde kör etti. Gözleri beynine mesaj yollayıp “dur,” dedi. 
Sürücü yolda duran tilkiyi görmedi veya görüp durmadı. Ona çarptı ve yolun kenarına fırlattı. Ve dünyadan varlığa açılan bir pencereyi kapattı.
Tilkicik bu sabah dönmeyince kovuğunu paylaştığı diğer tilkiler bu gece onu aramaya çıkacak mı? Ölü gövdesini 
asfaltın kenarında bulacak, tilki 
gözyaşları dökecek ve tilki yasına girecek mi?
Şevket Süreyya Aydemir (1897-1976), Suyu Arayan Adam adlı kitabında Osmanlı’nın son dönemlerinde annelerin askere giden oğullarının bir daha dönmesini beklemediklerini yazar. Belki kovuğun tilkileri de sabaha kadar dönmeyen tilkiyi öldü varsayıp aramaya falan çıkmayacaklar. Kim bilir…