Yaz gelmiş ve güneş imparatorluğunu ilan etmişti.
Gölge olan yerler de cayır cayırdı, gölge olmayanlar da. Sokaklarda, yürüyenlerin gölgeleri, sahiplerini bırakıp serin bir yere sıvışmak ister gibi bir o yana bir bu yana kaçıp duruyordu. Toprak ateş olmuş, asfalt yumuşamıştı, ağaçlar esir alınmıştı. Ağustosböcekleri avaz avazdı. Kuşlar sanki ağır ağır uçuyorlardı. 
İçeride, klimanın serinlettiği mutfakta, soğutulmuş ananas parçacıkları yiyordum. Bitirince, ağzımda tatlı, temiz, soğuk bir tat, kalkıp yüzmeye gittim. 
Kumsala inen basamakların başında durdum, güneşin altında yılan gibi parlayan, hep bir şey söylemenin eşiğindeymiş 
gibi olan ama söylemeyen denize baktım. Bir ressamın “Denizin resmini yapmak ruhun resmini yapmak gibidir,” dediğini hatırladım. 
Hepimiz, bir şekilde darız. Genişlemek, sevilmek, sağlıklı, mutlu, güzel, zengin, özgür ve sonsuz olmak isteriz ama olamayız. Herkes sınırlı, herkesin eksikliğini hissettiği şeyler var.
Durdurulamayan, kısıtlanamayan, kapatılamayan deniz ise öyle değil: Başı ve sonu, gençliği ve yaşlılığı yok, boş ve dolu, uysal ve azgın, güzelliği ölümsüz, kendiliğinden güçlü. 
Merdivenin başında, bir an, önümde görünmeyen bir kapı olduğunu hissettim. O kapıdan geçebilsem, aynı yerde olmakla beraber başka bir yerde olacaktım - bu dünya ile beraber var olan, ama görünmeyen bir mekânda. 
Aklıma, birkaç ay önce sıkışmış trafikte arabada beklerken gördüğüm, kaldırımdan yolun üzerine sarkan, dört gövdeli akasya ağacı geldi. Akasya neredeyse yakınındaki tombul servi kadar uzundu. Üzerinde salkım beyaz çiçekler ve yeni çıkmaya başlayan açık yeşil yapraklar vardı. Ağacın altında olsam çiçeklerin kokusunu alabilecektim. Arabaların içinde bekleyen, kafelerde sohbet eden, kaldırımlarda yürüyenler, bir şeyi kucaklamak ister gibi yola eğilen, hem ağaç hem de başka bir şey olan akasyayı görmüyorlardı.
Deniz sakindi. 
Koyda kadıncıklar ve adamcıklar konuşarak yüzüyorlardı. Uzaktan sadece başları görünüyordu, suda yüzen gövdesiz cisimler gibiydiler. 
Koca denizin hep kıyısındaydık, denizin gerisi hep boştu. 
Sıradağların üzerinde, kuruması için çalıların üzerine serilmiş ıslak çamaşırlar gibi, bulutlar duruyordu. Uyumak için bahçede her zaman en yumuşak yeri bulan kedi gibi bulutlar da yatmak için hep dağları seçiyordu. Bunun neden böyle olduğunun bilimsel bir açıklaması vardır muhakkak, ama böyle bir açıklama gerekli midir? Oraya yakışmaları, orada güzel görünmeleri yeterli bir neden olamaz mıydı?
Suya, sırt üstü, bir ağaç gövdesi gibi bıraktım kendimi, serinlik iyi geldi, yarım saat yüzüp durdum.  
Açıkta bir sahil muhafaza botu acelesiz yol alıyordu. Başım suyun altında yüzerken, motorlarının sesi homurtu şeklinde kulağıma geldi. İnsanların gürültüsünden hiçbir yerde kurtuluş yok. 
Karşıya bakınca güneşin epeyce alçalmış olduğunu gördüm. Kayalıkların iki karış üstüne kadar inmişti. Bulunduğum yerden her şey – park edilmiş arabalar, motosiklet, yüzmelerini bitirip yavaş adımlarla kayalardan arabalarına yürüyen insanlar – siyah birer siluetti. Alçalmış bu güneşin önünden geçenlerin üst kısmı güneşin içinde kayboluyor, sadece bacakları görünüyordu. Kısacık bir an, güneşten üst kısımları güneş olarak çıkarlar diye bekledim, ama, bir lahza bakılması imkânsız ateş ve parlaklığın içinde kaybolduktan sonra insan olarak çıktılar. İçimin derinliklerinde bir mucize bekliyor olmalıydım: uzaydan bir elin insanlara dokunmasını, olduklarından değişik yapmasını, çirkinlikleri güzelleştirmesini, pislikleri temizlemesini, ruhlarını karanlıktan arıtıp yeni bir başlangıç bağışlamasını...