Merkezlenmeye giden yol

Kişinin kendinde merkezlenmesi ve bu merkezde ne olursa olsun sabitlenebilmesi, yine bu kişinin hayatta ne kadar huzurlu olacağını belirleyecek olandır. Kendinde merkezlenme hayat boyu süren ödül dolu bir yoldur. Kişi kendinde merkezlenmeyi başardıkça, dışarda olup bitenle özdeşleşmemeyi ve bu oyunun bir katılımcısı olduğu kadar seyircisi de olduğu bilincine uyanmaya başlar. 
Merkezlenmek için meditasyon şarttır. Meditasyon zihni susturmak, düşünceleri yok etme çalışması değildir. İnsanların genel olarak meditasyonu düzenli olarak hayatlarına yerleştirememelerinin ve çok hızlı bir şekilde bu pratikten kopmalarının en büyük sebebi düşünceleri susturma çabalarıdır. Bu o kadar zor ve mümkün olmayan bir çabadır ki bu çalışma sürdürülebilir olmaz. Düşünceleri susturmak mümkün değildir ama düşüncelerin daha sessiz bir hale gelmesi mümkündür. Buradaki ana tema, düşünceleri izlemeyi öğrenmektir. Nasıl mı? Kişi yeterince zihnini izlemeyi öğrendiğinde, artık izleyici olma deneyimi kazanmaya başlar. Zaman içerisinde de bilincinde ‘eğer ben düşüncelerimi izleyebiliyorsam izleyen kim’ sorusu oluşur. Kişi düşüncelerle özdeşleşmek yerine ‘izleyen’ olduğunu idrak etmeye başlar ve zihnindeki problemlerle ayrışma deneyimi kazanmaya başlar. Bu kişinin merkezlenme deneyimi yaşamasının başlangıcıdır. Bunu ne kadar sık pratik yaparsa, o kadar kendisinin düşünceler olmadığını fark etmeye başlar. Bu pratik güçlendikçe ve düzenli bir hal aldıkça da, dışarda ne olursa olsun kendi merkezine dönmeye ve orada huzurdan kopmamayı deneyimlemeyi öğrenir. Bu noktada kendi huzurunun dışarda olanlara bağlı değil, aslında kendi içinde bulunduğu merkeze bağlı olduğunu öğrenir. 
Bu merkezini bulma hali kişinin kendisiyle olan ilişkisi de değiştirir. Kendisine karşı hissettiği kabulleniş ve sevgi artar. Kendisine şefkatle davranmayı öğrenir. Ne olursa olsun her koşulda sevgiyi hak ettiğini bilir. Düşüncelerinden ve bir kişilikten ibaret olmadığı bilincine de uyanır.